Μετά τη δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη ότι κατά την τέλεση του μυστηρίου της βαπτίσεώς του εμφανίστηκε το σχήμα του σταυρού στα απόνερα της κολυμπήθρας, όπως αναμενόταν, δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο και έκτοτε το ένα θαύμα διαδέχεται το άλλο, αλλά εγώ θα σταθώ στο μεγαλύτερο – προς ώρας, διότι ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εμφανιστεί ένα θαύμα, εξ ου και λέγεται θαύμα και όχι πιτυρίδα ή μελίγκρα.
Το μεγαλύτερο θαύμα λοιπόν είναι ότι ο κύριος Κασσελάκης με αυτόν τον θαυμαστό και θαυμάσιο συνάμα τρόπο εξέτρεψε τον ρουν της αριστεράς ιδεολογίας και από κει που επί τόσους αιώνες βδελυσσόταν οτιδήποτε θρησκευτικό –ανοίγω παρένθεση υποχρεωτικά για να θυμίσω τη θυσία Φίλη στην αλήστου μνήμης θητεία του στο υπουργείο Παιδείας και την κεφαλήν του επί πίνακι που προσέφερε ο Αλέξης Τσίπρας στον Πάνο Καμμένο ένα πρωινό που ο Πάνος είχε ξυπνήσει με μια διαολεμένη όρεξη για ελληνικό μπρέκφαστ και ευτυχώς να λέμε που δεν ζήτησε επί του πινακίου και κάνα σπληνάντερο– αίφνης αυτή η Αριστερά ομιλεί με κοντάκια και απολυτίκια, ομνύει πίστη στην πατρίδα, την οικογένεια, την ομοούσιο και αδιαίρετο Αγία Τριάδα.
Αυτή η θαυμάσια σύλληψη του Στέφανου να έρθει στην ομορφότερη χώρα του γαλαξία, να συλλάβει στον ύπνο τον βαθύ τον πιο ξύπνιο λαό του σύμπαντος και ώσπου να πεις ΤικΤοκ, με δύο ευρώ, το κρεμεζί πουκάμισο και ένα ζευγάρι παντόφλες-δίχαλο, έγινε πρόεδρος, αρχηγός, θεσμικός παράγων του πολιτεύματος, είναι ευθέως ανταγωνιστική σε μυστήριο της αμώμου συλλήψεως, εάν εξαιρέσεις το άμωμον. Η ιστορία όμως ουδόλως θα σταθεί σε τέτοιες λεπτομέρειες και οι ερευνητές του μέλλοντος θα κληθούν να ερμηνεύσουν πώς οι Έλληνες ένα πρωινό η Παναγιά μου είδαν την Αριστερά στον σταυρό και τον Στέφανο φαντάρο.
