Κάπου στην Υποσαχάρια Αφρική δύο «τουρίστες» βρίσκονται απέναντι σε ένα λιοντάρι που έρχεται σιγά σιγά προς το μέρος τους. Τότε ο ένας αρχίζει να κάνει ασκήσεις όπως αυτές που κάνουν οι αθλητές του στίβου και ετοιμάζεται να τρέξει. Ο άλλος γυρίζει τον κοιτά και του λέει: «Τι κάνεις εκεί; Νομίζεις ότι θα τρέξεις πιο γρήγορα από το λιοντάρι;» και ο πρώτος του απαντά: «Όχι, μου αρκεί να τρέξω πιο γρήγορα από εσένα…». Το ανέκδοτο αυτό θυμίζει κάπως την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ ή μάλλον καλύτερα τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Ό,τι και να λένε, ό,τι και να επιχειρούν να βγάλουν προς τα έξω και οι δύο γνωρίζουν πως οι ευρωεκλογές είναι για τους ίδιους ζήτημα επιβίωσης. Πολιτικής μεν, επιβίωσης δε. Δίνουν τα ρέστα τους για το ποιος θα κερδίσει τον άλλον ώστε να έχει να πατήσει κάπου και να αποφύγει το εσωκομματικό χάος που θα προκληθεί το βράδυ της 9ης Ιουνίου, κυρίως την εσωκομματική αμφισβήτηση. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κάποια συγκεκριμένη πρόταση, με προμετωπίδα την καταστροφολογία και τον λαϊκισμό διεκδικούν ψήφους ψαρεύοντας στις ίδιες δεξαμενές.
Βέβαια, ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίζεται να ψαρεύει και αλλού. Μόνο που αυτό το αλλού, το απολιτίκ κοινό, τμήμα του οποίου ακούει αυτά που λέει με κάποια ευχαρίστηση, δεν είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί στις κάλπες. Αυτό βλέπει ο Νίκος Ανδρουλάκης και εκτιμά πως έχει ελπίδες. Να είναι αυτός ο πιο… γρήγορος και να βρεθεί στη δεύτερη θέση. Διότι αυτό είναι σε εξέλιξη: ένας αγώνας για το ποιος θα είναι δεύτερος, ώστε να συσπειρώσει στη συνέχεια τους ψηφοφόρους και ν' αναζητήσει νέους κραδαίνοντας τη σημαία της εν δυνάμει κατάκτησης της εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο διεκδικούν την προσοχή του… Κυριάκου Μητσοτάκη. Θέλουν να τους αναγορεύσει σε πολιτικό αντίπαλο για να το «πουλήσουν» ο καθένας ξεχωριστά στους ψηφοφόρους. Με ό,τι κάνουν και ό,τι λένε σε αυτό στοχεύουν. Βέβαια, ο εύκολος τρόπος είναι ο λαϊκισμός, η λάσπη και η τοξικότητα. Επιλέγουν αυτόν τον δρόμο διότι είναι και… ξεκούραστος. Πιο εύκολα καταγγέλλεις την… ακρίβεια παρά προτείνεις μέτρα, εφαρμόσιμα και όχι εύηχα, στην πολιτική αρένα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης το ξέρει, ο Στέφανος Κασσελάκης το κατάλαβε από την αρχή, από τότε που κατέβηκε υποψήφιος πουλώντας… αέρα.
Το πρόβλημα και των δύο είναι η… πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά και που σε κάθε κοινωνία η πλειοψηφία επιθυμεί τη διαχείρισή της. Όχι με φωνές, όχι θυμωμένα, ούτε καλλωπισμένα. Με λάθη ίσως, αλλά με προσπάθεια που δεν συνδέεται με το Life style και την εικονική πραγματικότητα.
