Οι εποχές που οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» βαυκαλίζονταν ότι το κόμμα τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι κυβερνητικό κι έτσι θα παραμείνει έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πρώτος το κατάλαβε ο «άχαστος» Τσίπρας μετά το εκλογικό Βατερλώ του 2023. Πήρε το καπελάκι του και πήγε για μπάνια. Μόνιμα ή προσωρινά θα δείξει, μιας και πολλά ακούγονται από το περιβάλλον του περί νέου κόμματος μέσα στο 2024.
Αυτοί που δεν κατάλαβαν γρι από το μήνυμα της κοινωνίας ήταν οι ένοικοι της Κουμουνδούρου. Γιατί αν είχαν τη στοιχειώδη λογική και ένστικτο αυτοσυντήρησης, δεν θα επέτρεπαν σε έναν τουρίστα από το Μαϊάμι να τους πάρει το «μαγαζί» ντάλα μεσημέρι. Οταν κάποιοι κατάλαβαν τι κακό τους βρήκε, πήραν των ομματιών τους αλλά ήταν αργά. Τα χάλια τους τα είδανε με τη Νέα Αριστερά που λένε πως φτιάξανε. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά νέο κόμμα με παλιά υλικά δεν γίνεται.
Κι ερχόμαστε τώρα στους εναπομείναντες συριζαίους, που είδαν στο πρόσωπο του αστακοκαραβοκύρη προέδρου τον «Μεσσία» του ΣΥΡΙΖΑ, παραγνωρίζοντας ότι τα θαύματα στην Ελλάδα τρεις μέρες κρατούν. Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, καιρός έφερε και τα παραπούλια. Από κει που ο «είμαι ο Στέφανος και έχω κάτι να σας πω» τους υποσχόταν ότι θα κερδίσει τον Μητσοτάκη, ήρθαν οι πολίτες στις ευρωεκλογές να του δώσουν ένα 14% και κάτι για να ’χει να πορεύεται και ταυτόχρονα να τον προσγειώσουν στα κυβικά του, καθώς και στο να παλεύει με τον Ανδρουλάκη για το ποιος θα «κυριαρχήσει» στον φαντασιακό χώρο της «Κεντροαριστεράς».
Καληνύχτα και καλή τύχη. Θα τη χρειαστούν τόσο ο Κασσελάκης όσο κι ο «θυμωμένος» Ανδρουλάκης με τους δελφίνους που βγήκαν στο σεργιάνι και ζητούν παραιτήσεις, αίμα, πόνο και δάκρυα...
