Καζάνι έτοιμο να εκραγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, είναι μια κοινότοπη φράση που χρησιμοποιείται συνήθως στις περιπτώσεις έντονων προστριβών και αναταράξεων εντός πολιτικών σχηματισμών, όμως στην περίπτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτυπώνει επακριβώς την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Και αυτό μπορεί να αφορά το κόμμα, όμως η προσπάθεια να μπουν κάτω από το χαλί τα προβλήματα και οι μάχες χαρακωμάτων μέσω της τοξικής αντιπολίτευσης αφορά συνολικά το πολιτικό σκηνικό.
Ηταν ζήτημα χρόνου να θέσει θέμα ηγεσίας ο Παύλος Πολάκης. Και το έθεσε μέσα στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, στην οποία μετείχε διαδικτυακά, παρουσία όμως του Στέφανου Κασσελάκη, που είδε να παίρνουν σάρκα και οστά οι εφιάλτες του αφού η περίπτωση του ανεξάρτητου –μετά τη διαγραφή του– βουλευτή προκαλεί ούτως ή άλλως ανησυχία στην ηγετική ομάδα εξαιτίας της προσβασιμότητας και της αποδοχής του από τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος.
Η αποχώρηση των μελών της Πολιτικής Γραμματείας που ανήκουν στην ομάδα των «87» ήρθε απλώς για να επιβεβαιώσει την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια κατάσταση που μέχρι τώρα αποτελούσε την αιτία της τοξικής αντιπολιτευτικής τακτικής, των ύβρεων και των ακραίων χαρακτηρισμών. Και αυτό διότι ήταν ο τρόπος να μεταφέρουν προς τα έξω την εσωκομματική κρίση. Οχι ότι θα σταματήσει αυτή η τοξικότητα. Αλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχουν δείξει μέχρι τώρα ότι μπορούν να φέρουν στο τραπέζι προτάσεις ικανές να αποτελέσουν εναλλακτική λύση έναντι της κυβέρνησης.
Ακόμη και οι προτάσεις για την πρόληψη και διαχείριση των πυρκαγιών που παρουσίασε ο Στέφανος Κασσελάκης χαρακτηρίζονται ως προτάσεις-ευχολόγια με ωραίους τίτλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόταση για σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής Πολιτικής Προστασίας που δείχνει πως δεν είναι κατανοητό πώς ακριβώς λειτουργούν οι ανεξάρτητες Αρχές, ή η δέσμευση για αγορά οχημάτων και εξοπλισμού μαζί με προσλήψεις δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται μείζονος σημασίας θέματα.
Ουδείς γνωρίζει τι θα ακολουθήσει μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και το θέμα ηγεσίας που έθεσε ο Παύλος Πολάκης. Στις αρχές Σεπτεμβρίου συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Στέφανος Κασσελάκης είπε ότι όποιος θέλει μπορεί εκεί να καταθέσει μομφή. Το ερώτημα πλέον είναι αν και πώς θα φτάσει μέχρις εκεί ο ίδιος. Και πώς θα φτάσει το κόμμα. Οπως και το τι θα γίνει τελικά στο Συνέδριο που έχει προγραμματιστεί για τις αρχές Οκτωβρίου.
Ολα είναι ρευστά. Μόνο που ούτως ή άλλως ρευστά ήταν και πριν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ανδρώθηκε στην κρίση, χωρίς μια βάση συγκεκριμένη πέραν του παλαιού 3%, τον τελευταίο χρόνο παλινδρομεί μεταξύ κινηματικότητας και συλλογικότητας. Λειτουργεί με έναν μόνιμο και ακραίο καταγγελτικό λόγο έχοντας την τοξικότητα σε πρώτο πλάνο.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ακολουθεί έναν δρόμο εξαΰλωσης. Εχει χάσει ήδη 11 βουλευτές σε μια πρώτη διάσπαση και πλέον ουδείς γνωρίζει αν θα ακολουθήσει και δεύτερη, ίσως ακόμη μεγαλύτερη. Είδε στις ευρωεκλογές να συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο το ποσοστό του και να χάνει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους επιπλέον. Και αντί αυτό να λειτουργήσει αποτρεπτικά ως προς τη συνέχιση της τοξικής ρητορικής που μερικές φορές θυμίζει εμφυλιοπολεμικού τύπου καταστάσεις, λειτούργησε προσθετικά.
Η τοξικότητα αυξήθηκε. Το ίδιο και ο λαϊκισμός. Με πρωτεργάτες την ηγετική ομάδα του κόμματος. Ολα όσα έχουν συμβεί και όλα όσα συμβαίνουν είναι σημάδια αποσύνθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και αυτό είναι εμφανές. Είτε γίνει διάσπαση, είτε αποχωρήσει ο Στέφανος Κασσελάκης, είτε δεν γίνει τίποτα και επιχειρηθεί η απόκρυψη των προβλημάτων, η πορεία είναι πλέον προδιαγεγραμμένη.
Το κόμμα που χτίστηκε πάνω στα μνημόνια δείχνει να κλείνει τον κύκλο του. Δεν διαθέτει αφήγημα. Δεν κατάφερε να βρει ένα νέο «αντιμνημόνιο». Ούτε ο δράκος της… κακιάς δεξιάς και τα περί ακροδεξιάς τρόμαξε κανέναν. Ούτε οι αστείες προσπάθειες να τεθεί θέμα απουσίας κράτους Δικαίου.
Βρήκε απέναντί του και έναν πρωθυπουργό ο οποίος δείχνει να επιδιώκει την υλοποίηση του στόχου του, που είναι η ανάπτυξη της χώρας, η ανάταξη της οικονομίας και παράλληλα η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Και αυτό είναι ορατό παρά τα όποια λάθη και τις όποιες παραλείψεις που και αναγνωρίζονται και διορθώνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ενα κόμμα που λειτουργεί με βάση την καταστροφολογία αδυνατεί να λειτουργήσει και να αντιδράσει εν μέσω ομαλότητας. Η απουσία… χάους καθιστά αδύνατη την όποια παρέμβασή του. Η απουσία αγανάκτησης και οργής απονευρώνει και αποτρέπει τη διατήρησή του στο πολιτικό προσκήνιο.
Το γεγονός πως δεν μπορεί να διαμορφώσει την πολιτική ατζέντα είναι η αιτία της τοξικότητας. Μόνο που οι πολίτες αναζητούν την ασφάλεια. Την ομαλή λειτουργία. Οι κραυγές και οι άγονες αντιπαραθέσεις δεν κόβουν εισιτήρια.
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
