«Ή αυτοί ή εμείς» και «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Οι φράσεις-συνθήματα του Αλέξη Τσίπρα –ο οποίος επιχειρεί rebranding για να επιστρέψει, όπως λένε, στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου– αποτυπώνουν την πραγματική αντίληψη των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που στήριξαν και στηρίζουν την παρουσία τους στα πολιτικά δρώμενα στη γνωστή θέση περί «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Οι άλλοι είναι αυτοί που είναι ανήθικοι. Που ό,τι κάνουν όπως και αν το κάνουν είναι καταδικαστέο. Διότι οι πράξεις τους προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία είναι ανήθικες, όπως και οι αποφάσεις τους. Και οι «εμείς» είναι αυτοί που για τις ίδιες πράξεις, συνήθως χειρότερες, για τις ίδιες αποφάσεις είναι ηθικοί. Γιατί; Διότι διαθέτουν «ηθικό πλεονέκτημα», αυτό που έχουν κληρονομήσει από τους παλαιότερους, κυρίως όμως διότι ό,τι πράττουν το πράττουν στο όνομα του... λαού.
Η απόλυτη έπαρση, η απόλυτη αυταρέσκεια. Οι «σκοποί της ιστορίας» είναι αυτοί που «αγιάζουν τα μέσα». Η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία είναι ο σκοπός, ο βασικός σκοπός. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται, όσο χειρότερα είναι τόσο περισσότερο αγιάζονται. Αλλωστε οι φανατικοί της Αριστεράς είναι σαν τους φανατικούς της ακροδεξιάς, ίσως σαν τους φανατικούς της θρησκείας. Της όποιας θρησκείας, δεδομένου ότι το «πίστευε και μη ερεύνα» αποτελεί το βασικό στοιχείο ύπαρξης του ηθικού πλεονεκτήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, η τοξικότητα, οι δολοφονίες χαρακτήρων, ο λαϊκισμός, οι ύβρεις, τα ψέματα –όσο μεγαλύτερα τόσο καλύτερα– αποτελούν στοιχεία του ηθικού πλεονεκτήματος. Συστατικά στοιχεία. Μόνο που είναι καθαγιασμένα μέσα από τη δήθεν έκφραση και την εκπροσώπηση του λαού. Αυτό επικαλούνται άλλωστε κάθε φορά. Τον λαό που μόνο αυτοί μπορούν να εξυπηρετήσουν. Ετσι το «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» έρχεται να προστεθεί στην προσπάθεια επιβίωσης και ανόδου στην εξουσία. Ποιους να τελειώνουν; Τους πολιτικούς αντιπάλους. Ολους όσοι δεν συμφωνούν με τη... μοναδική αλήθεια της Αριστεράς, ή της Αριστεράς που αυτοί δημιούργησαν και τώρα εκπροσωπούν. Να τελειώνουν, όμως, και τους εσωκομματικούς αντιπάλους. Στο βάθος της ιστορίας, άλλωστε, η Αριστερά έχει δείξει πώς λύνει τα εσωκομματικά προβλήματά της, δηλαδή πώς συμπεριφέρεται απέναντι σε αυτούς που επικρίνουν την εκάστοτε ηγεσία.
Ετσι διαμορφώθηκε ο... στρατός που σήμερα βλέπουμε να κυριαρχεί στα δρώμενα της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν πολλές... αριστερές; Ναι, υπάρχουν. Μόνο που όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: θεωρούν ότι διαθέτουν τη μοναδική αλήθεια και επιχειρούν να την επιβάλλουν με κάθε δυνατό τρόπο. Κάτι –και πάλι– σαν θρησκεία.
Ας επανέλθουμε όμως στα σημερινά. Η τοξικότητα, οι δολοφονίες χαρακτήρων, οι ύβρεις, τα ψέματα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς έχουν μετατραπεί σε βασικό συστατικό ύπαρξης του στρατού που δημιουργήθηκε στα μνημόνια, έζησε την εξουσία και τώρα –έχοντας μάθει στο αίμα που έπεσε στην αρένα– αναζητεί όλο και περισσότερο αίμα. Ακόμη και αν αυτό προέρχεται από το εσωτερικό...
Το «ηθικό πλεονέκτημα» μπορεί να τους... έπεσε από τα χέρια την περίοδο 2015-2019, αλλά –όπως είχε πει και πρώην υφυπουργός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ– αυτά είναι «περσινά ξινά σταφύλια». Δεν είναι τυχαία τα συνθήματα περί «κακιάς δεξιάς», δεν είναι τυχαία η επαναφορά στο προσκήνιο αναφορών στη Χούντα, ακόμη και στον εμφύλιο. Ούτε και οι αναφορές στον λαό και στη διαπλοκή.
Αφού δεν έχουν τίποτα να πουν. Τίποτα να προτείνουν ως εναλλακτική, ασχολούνται με παλαιότερα συνθήματα. Η περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη είναι χαρακτηριστική. Δήλωσε αριστερός και αυτό ήταν. Εγινε αποδεκτός από ένα σύστημα που επί σειρά ετών ζητούσε πιστοποιητικά φρονημάτων για να αποδεχθεί οποιονδήποτε ως μέλος του. Τώρα ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο εκφραστής του λαού και ο πολέμιος της διαπλοκής, την οποία ανακάλυψε επιστρέφοντας στην Ελλάδα.
Ενα άφθαρτο πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας βρέθηκε για να αναβιώσει το «ηθικό πλεονέκτημα», μόνο που χάθηκε η... Αριστερά. Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να επικαλείται θεωρίες συνωμοσίας, να χρησιμοποιεί ακραίους χαρακτηρισμούς κατά των πολιτικών αντιπάλων, να επαναφέρει τα περί διαπλοκής, αφού δεν κυβέρνησε, δεν μετείχε στις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Ετσι είναι αν έτσι πιστεύουν φυσικά...
Χρησιμοποίησε στο έπακρον την προβολή των νέων τεχνολογιών, ανάταξε τις συνθήκες αρένας, επέτρεψε ακραίες εκφράσεις και παρεμβάσεις που τώρα γυρίζουν μπούμερανγκ. Αυτό που συνέβη με τον Σωκράτη Φάμελλο και τη Δώρα Τζαμπάζη είναι χαρακτηριστικό. Και προήλθε εκ των έσω, δεδομένου ότι ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται κόκκινο πανί για την ηγετική ομάδα, που επιχειρεί την αντικατάστασή του.
Αυτό που συνέβη με τον ευρωβουλευτή Νίκο Παππά είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό. Οι απειλές και οι χυδαίες εκφράσεις που έχει χρησιμοποιήσει στηρίχθηκαν από τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και από τον ίδιο το Στέφανο Κασσελάκη. Ισως διότι απλά μετέφερε στο Διαδίκτυο, επωνύμως, την έννοια του... ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, όπως την αντιλαμβάνεται η ηγεσία της σε βάθος χρόνου. Ισως διότι πλέον δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ειπωθεί έχοντας διαλύσει, οι ίδιοι, το αφήγημα που επί δεκαετίες έστηναν...
