Μπορεί στην Ελλάδα, περισσότερο και απ’ όσο στην ίδια τη Γαλλία, να πανηγυρίστηκε η νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου, που σχηματίστηκε προκειμένου να αποφευχθεί η άνοδος της ακροδεξιάς και εμμέσως της Μαρίν Λεπέν στην εξουσία, εν τούτοις οι εξελίξεις από την 8η Ιουλίου και μετά –την επομένη, δηλαδή, του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών– ήρθαν να αναδείξουν ή, μάλλον, να επιβεβαιώσουν τις επιπτώσεις της βουλιμίας για την εξουσία όπως αυτή διαμορφώνεται στα αριστεροσοσιαλιστικά κόμματα.
Η Γαλλία ουσιαστικά παραμένει χωρίς κυβέρνηση. Και μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να «κάλυψαν» το γεγονός αυτό, πλην όμως από αύριο αρχίζουν και πάλι τα όργανα, δεδομένου ότι η κυβέρνηση που έχει οριστεί από τον Εμανουέλ Μακρόν δεν διαθέτει την απαραίτητη νομιμοποίηση προκειμένου να λαμβάνει αποφάσεις. Και ναι μεν στη Γαλλία ο πρόεδρος λαμβάνει επί της ουσίας της αποφάσεις, εν τούτοις η δυνατότητα να περάσει νομοσχέδια από τη Βουλή, όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταίες εκλογές, καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε έγκρισή τους.
Στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο κυρίαρχο κόμμα είναι η Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν, με προγραμματικές θέσεις που θεωρούνται επικίνδυνες για την πορεία της χώρας, δεδομένου ότι δύνανται να τινάξουν στον αέρα προϋπολογισμούς και σχεδιασμούς. Κινούνται, δηλαδή, στο πλαίσιο της παλαβής Αριστεράς που και στην Ελλάδα εμφανίστηκε να τάζει τα πάντα στους πάντες οδηγώντας τη το 2015 σε ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο που και κόστισε πάνω από 100 δισ. ευρώ και καθυστέρησε σημαντικά την ανάταξη της οικονομίας.
Αποτέλεσμα; Και εντός του Νέου Λαϊκού Μετώπου –που συναπαρτίζεται από το κόμμα του Ζαν-Λικ Μελανσόν καθώς και αυτά των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών και των πρασίνων– έχουν δημιουργηθεί ρήγματα ικανά να οδηγήσουν ακόμη και στη διάλυση του συνασπισμού, που σημειωτέον συνεστήθη μία εβδομάδα πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών ως ανάχωμα στην άνοδο της Μαρίν Λεπέν, κερδίζοντας την πρώτη θέση σε έδρες. Την πρώτη θέση που οφείλεται σε συμφωνίες και σε αποχώρηση από περιφέρειες υποψηφίων κυρίως του κόμματος του Εμανουέλ Μακρόν.
Ρήγματα που δείχνουν να ανοίγουν περισσότερο λόγω της εμμονής του Ζαν-Λικ Μελανσόν να αναλάβει την εξουσία. Να ορίσει τον επόμενο πρωθυπουργό. Η κίνησή του –που πέρασε στα ψιλά αλλά απασχολεί την πολιτική σκηνή της Γαλλίας– να θέσει θέμα αμφισβήτησης του Εμανουέλ Μακρόν προκάλεσε αντιδράσεις εντός του συνασπισμού. Τα περί πρότασης μομφής και συνταγματικού πραξικοπήματος δεν έγιναν αποδεκτά από τα άλλα κόμματα του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Ούτε καν από την υποψήφια που έχει προτείνει για τη θέση του πρωθυπουργού.
Στο πλαίσιο αυτό, το φάντασμα της διάλυσης πλανάται πάνω από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο επιτρέποντας επί της παρούσης στον Μακρόν να καθορίσει ενδεχομένως τις εξελίξεις και να αναθέσει την πρωθυπουργία και τον σχηματισμό κυβέρνησης σε πρόσωπο προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που σημείωσε άλλωστε και τη μεγαλύτερη άνοδο σε ποσοστά στις εκλογές κερδίζοντας, μέσω της συμμετοχής του στον συνασπισμό, υπερδιπλάσιες έδρες από αυτές που κατείχε.
Ομως η στάση και η γραμμή του Ζαν-Λικ Μελανσόν προσομοιάζουν με πρακτικές των κομμάτων της Αριστεράς και σε άλλες χώρες, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Διαρκής καταγγελτικός λόγος, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, ανερμάτιστος λαϊκισμός, παροχολογία και τοξικότητα αποτελούν κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Ακόμη και τα περί «πραξικοπήματος» έρχονται να αποτυπώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σκέψη και τη λειτουργία των κομμάτων που κινούνται σε αυτήν τη σφαίρα. Επίσης, επιβεβαιώνεται και το γεγονός πως και πριν αλλά και μετά από τις εκλογές ο Ζαν-Λικ Μελανσόν έχει εμμονή με τον Εμανουέλ Μακρόν, μεγαλύτερη ίσως από την αναγκαία, όπως εξελίχθηκε, κοινή προσπάθεια αποτροπής της ανόδου της ακροδεξιάς και του κόμματος της Μαρίν Λεπέν στην εξουσία
Ισως γι’ αυτό η ελληνική Αριστερά, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσε όχι μόνο να χαιρετίσει τη νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου και του κόμματος που είχε τεθεί επικεφαλής, αλλά ν’ αρχίσει και αναλύσεις σχετικά με το κατά πόσο αυτό θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα μας. Με ποιο σκεπτικό; Δεδομένου ότι εδώ η ακροδεξιά δεν έδειξε να διαθέτει δυνάμεις ικανές να την οδηγήσουν σε αξιοσημείωτη άνοδο, το σκεπτικό αφορούσε ένα «αντιμητσοτακικό» μέτωπο στη λογική της εύρεσης τρόπου αντιμετώπισης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβερνώσας παράταξης.
Με την ίδια βουλιμία για εξουσία, με την ίδια αριβιστική λογική και με την ίδια πολιτικάντικη τακτική που θυμίζει προηγούμενο... αιώνα ως προς τη χάραξη πολιτική γραμμής και σχεδίου. Η αδυναμία συμπόρευσης εντός ενός συνασπισμού όπως καταγράφεται στη Γαλλία δεν δείχνει να αποθαρρύνει όλους όσοι εμφανίζονται ως θιασώτες αυτού του αφηγήματος. Αλλωστε στόχος είναι η ανάληψη της εξουσίας και μετά βλέποντας και κάνοντας. Το έργο εδώ το έχουμε ξαναδεί. Στη Γαλλία όχι. Εκεί δείχνουν πάντως μια διάθεση να αποφύγουν τα πειράματα, ειδικά σε τέτοιες περιόδους που οι γεωπολιτικές και οικονομικές αναταράξεις είναι συνεχείς...
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
