Η λογική του βουλευτή Καλοχαιρέτα, του ήρωα της παλιάς καλής ελληνικής ταινίας, δεν φεύγει όσα χρόνια και αν περάσουν σε αυτήν τη χώρα. Η «κατόπιν ενεργειών μου» τακτική έχει μπει στο DNA των κομμάτων. Ακόμη και αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως κόμματα εξουσίας, οι επικεφαλής των οποίων έπειτα από μια καταστροφής –ή και κατά τη διάρκεια της– εμφανίζονται στις πληγείσες περιοχές, συνοδευόμενοι από επιτελεία και κάμερες.
Οι αποκαλούμενες «αυτοψίες» έχουν την τιμητική τους. Οπως και οι απειλές του τύπου «θα τα πούμε μετά…», που σχεδόν πάντα ξεχνιέται το «μετά» και αρχίζουν από πριν οι αντιπολιτευτικού τύπου καταγγελίες κατά της εκάστοτε κυβέρνησης. Η περίπτωση της νέας καταστροφής στην Αττική δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Και οι καινούργιες καμένες εκτάσεις δεν θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν «σκηνικό» για δηλώσεις, όπως και οι πληγέντες και οι άνθρωποι που πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τη φυσική καταστροφή δεν θα μπορούσαν να μη μετατραπούν σε ένα είδος «κομπάρσων», αφού η αγανάκτησή τους και οι φωνές τους αποτελούν για κάποιους το καλύτερο ντεκόρ.
Οχι, δεν γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν οι όποιες ευθύνες. Ούτε και ν’ αποτυπωθεί πως έγιναν όλα καλά. Η λογική τού «δεν θα έκανε τίποτα διαφορετικά» ή του «ψάχνω να βρω αν έγινε κάτι λάθος» δεν είναι αποδεκτή ούτως ή άλλως. Ναι, η συγκεκριμένη πυρκαγιά ήταν κάτι απίστευτο στην ορμή της, την επέκτασή της, τη διαρκή αλλαγή μετώπων και προορισμού που προκάλεσε στο τέλος και αδυναμία ελέγχου της, όμως κάτι δεν πήγε καλά.
Αυτό δεν σημαίνει πως από την ίδια κιόλας ημέρα ή την ακριβώς επόμενη θα πρέπει να αρχίσει το αντιπολιτευτικό πάρτι ως συνέχεια του κλίματος που διαμορφώνουν από την πρώτη στιγμή τα τρολ του Διαδικτύου. Ούτε σημαίνει και πως δεν θα υπάρξει κριτική. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης αυτός είναι. Μόνο που κριτική σημαίνει και προτάσεις. Συγκεκριμένες προτάσεις, εάν υπάρχουν. Διότι όταν μιλά κανείς για πρόληψη, πρέπει να εξηγήσει και τι σημαίνει αυτό.
Η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε μέτρα. Εχει λάβει πρωτοβουλίες για την πρόληψη και την έγκαιρη αντιμετώπιση, όπως φάνηκε από τη διαχείριση εκατοντάδων πυρκαγιών, μικρών και μεγάλων, το τελευταίο τετράμηνο. Επαρκούν; Οπως φάνηκε στην καταστροφική πυρκαγιά της Αττικής, όχι. Η κλιματική κρίση είναι εδώ και δείχνει ήδη τα… δόντια της με ακραίο τρόπο. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού. Στο πλαίσιο αυτό απαιτούνται ακόμη πιο δραστικά μέτρα ή, καλύτερα, επιτάχυνση ως προς τη λήψη τους, αφού ο σχεδιασμός υπάρχει και αναπροσαρμόζεται σε συνεχή βάση.
Από την άλλη, όλοι –και το εννοούμε όλοι– πρέπει να δείξουν σεβασμό και σε αυτούς που ενεργούν στο πεδίο. Σε όλο το προσωπικό το οποίο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, καθώς και σε αυτούς που συνεισφέρουν κάθε φορά στην αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων. Εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες των αρμόδιων υπηρεσιών, καθώς και εκατοντάδες εθελοντές έδωσαν μια άνιση μάχη, άγρυπνοι μέσα σε αντίξοες και ακραίες συνθήκες.
Είναι βέβαιο πως η αντιπολίτευση θα κάνει πάρτι. Θα πατήσει πάνω στα καμένα. Ηδη, για παράδειγμα, ο Στέφανος Κασσελάκης υποστηρίζει ότι δεν πετούσαν αεροσκάφη πάνω από την Αττική και όταν αυτός επισκέφθηκε το συντονιστικό της Πυροσβεστικής «είδε» στο σύστημα να επιχειρούν μόνο τρία πυροσβεστικά. Επίσης, θέτει θέμα εγκατάλειψης των κατοίκων. Οπως και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Οπως και ο Δημήτρης Κουτσούμπας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Κυριάκος Βελόπουλος ασχολείται με τις… ανεμογεννήτριες, υποστηρίζοντας πως είναι αιτία που μπαίνουν οι πυρκαγιές.
Η Πυροσβεστική Υπηρεσία απάντησε επισήμως στον Στέφανο Κασσελάκη προκειμένου να καταλάβει ότι τα πυροσβεστικά μέσα δεν κάνουν βόλτες πάνω από τις εστίες της φωτιάς, αλλά λειτουργούν με συγκεκριμένη διαδικασία. Ποια; Τροφοδοτούνται με νερό, σηκώνονται, πετούν προς τις εστίες, κάνουν ρίψεις και ξαναγυρνούν. Στο ενδιάμεσο θα χρειαστούν και καύσιμα. Δεν σταματούν, αλλά δεν κάνουν βόλτες για να φαίνονται στο σύστημα την ώρα που είναι εκεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ε, και; Θα πει κανείς. Σιγά μην αφήσουν την πραγματικότητα να χαλάσει ένα ωραίο αντιπολιτευτικό αφήγημα.
Οπως και να έχει, η μάχη που δόθηκε ήταν τιτάνια. Στην κυριολεξία. Λάθη ίσως έγιναν. Θα μπορούσε να γίνει κάτι για να μη γίνουν λάθη; Δύσκολο. Υπό τέτοιες συνθήκες η κριτική από τον καναπέ είναι εύκολη. Επί του πεδίου όμως; Και σε ένα τέτοιο μέτωπο; Μόνο εύκολο δεν είναι και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι ότι τόσο οι εκκενώσεις όσο και οι κατασβέσεις δεν γίνονται μόνα τους. Ανθρωποι επιτελούν αυτό το καθήκον και τα δίνουν όλα.
Εν κατακλείδι: δεν είναι η πρώτη φορά που η φωτιά φτάνει στον αστικό ιστό. Πρέπει να γίνει όμως το παν ώστε να είναι η τελευταία. Από εκεί και πέρα ας δούμε και άλλες παραμέτρους. Οπως για παράδειγμα πώς γίνεται να υπάρχουν βιοτεχνίες χημικών και πλαστικών εντός αστικού ιστού. Ή τα καταστήματα που πωλούν ξύλα για τζάκια και έχουν μέχρι και φιάλες υγραερίου. Αυτά θέλουν ρύθμιση και μάλιστα με βάση ένα χωροταξικό σχέδιο συγκεκριμένο και σαφές.
