Η απόσταση από την ουτοπία στη δυστοπία τελικά είναι πολύ μικρή. Το επιβεβαιώνει η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, που από τις δήθεν αυταπάτες του 2015 πέρασε στις δήθεν πισίνες του 2024 και σε ένα είδος αλληλοδουλέματος σε ζωντανή σύνδεση, είτε αυτή προέρχεται από τους τηλεοπτικούς δέκτες είτε μέσω από τα σόσιαλ μίντια και το Διαδίκτυο.
Χαρακτηριστικά είναι όσα έχουν συμβεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές του 2023 και την πανωλεθρία που υπέστη. Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στη θέση του προέδρου κατεδάφισε κάθε αφήγημα που είχε στηθεί και που τελικά αποδείχθηκε πως δεν είχε βάση. Δεν είχε καμία αναφορά στην πλειοψηφία, στον λαό τον οποίο αρέσκονται να επικαλούνται. Είχε αναφορά στην αγανάκτηση και σε ένα είδος… ανθρωποφαγίας που κατευθυνόταν προς τους πολιτικούς αντιπάλους και όσους διαφωνούσαν με την ΠΦΑ (πρώτη φορά Αριστερά) και ένα θολό «ηθικό πλεονέκτημα».
Οι τελευταίες εξελίξεις έρχονται απλώς ν’ αναδείξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πολίτες-ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνονται με τρόπο που προβληματίζει. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν «ουρανοκατέβατοι» στην εξουσία, μέσα από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, υποσχόμενοι παραδείσους, έχοντας –κατά δήλωσή τους– αυταπάτες, κινούνται σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, το οποίο επιχειρούν τώρα να πείσουν πως «δεν είναι αυτό που νομίζουμε».
Η υπόθεση της «δήθεν πισίνας» –όπως την αποκάλεσε η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ– και της «δεξαμενής για ποδόλουτρο –όπως την αποκάλεσε ο αναπληρωτής της– είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που παρασκευάζεται εδώ και έναν χρόνο. Διότι πέραν όλων των άλλων –δηλαδή της παρανομίας από τον αρχηγό ενός κόμματος που βρίσκεται στη Βουλή– αυτό που προβληματίζει είναι το δούλεμα που πέφτει και μέσω του οποίου απευθύνονται στους πολίτες. Ενα δούλεμα που όμως γίνεται και μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που σφυρίζουν αδιάφορα στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν, έστω και εμμέσως, τις κινήσεις του αρχηγού τους.
Οι διακοπές στη Μύκονο και οι «πύρινες» αναρτήσεις για τα προβλήματα του… λαού αποτελούν μια ακόμη παράμετρο στα όσα οι πολίτες –όσοι το κάνουν αυτήν την περίοδο– παρακολουθούν, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν αν πρόκειται για πλάκα ή για «πολιτική τακτική» ενός κόμματος που δηλώνει πως είναι έτοιμο να… κυβερνήσει και να βάλει τέλος στα προβλήματα της καθημερινότητας. Πώς; Ουδείς γνωρίζει, ούτε φυσικά οι ίδιοι αφού το μόνο που έχουν ως πρόταση είναι να δοθούν χρήματα σε όσους ζητούν – ακόμη και σε αυτούς που δεν ζητούν.
Το γεγονός όμως που τερμάτισε το κοντέρ–αν και πάντα υπάρχει περιθώριο όπως έχει αποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ– είναι η υπόθεση Πολάκη. Από τη «δήθεν» διαγραφή του μέχρι σήμερα. Πριν ήταν απλά «δήθεν» απομονωμένος, έχοντας το άλλοθι του «αψύ Κρητικού» που κάνει δήθεν αντιπολίτευση. Για αυτό άλλωστε και ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δηλώσει περήφανος που έχει «ψυχή Πολάκη», καθώς και ότι τον «αγαπά» ακόμα και μετά τη διαγραφή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.
Και λέμε το τερμάτισε διότι δεν είναι μόνο η «δήθεν» διαγραφή και η «δήθεν» δυσφορία –και αυτή αφορά μόνο τη συμπεριφορά στη Βουλή–, αλλά για τα όσα ακολούθησαν με την Αθηνά Λινού, που ξέσπασε σε κλάματα με αφορμή την επίθεση του Παύλου Πολάκη σε συνεργάτιδα του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε πως ήταν η… αιτία της διαγραφής του –και όχι η συμπεριφορά του–, καθώς ειπώθηκε πως αν δεν είχε κλάψει δεν θα είχε τεθείς εκτός ΚΟ ο στενός συνεργάτης του Στέφανου Κασσελάκη.
Στο πλαίσιο αυτό η Αθηνά Λινού υφίσταται μια άνευ προηγουμένου επίθεση, από φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη μέσα ενημέρωσης και φυσικά από το Διαδίκτυο. Εμφανίζεται ως «διαπλεκόμενη» και ως εμπλεκόμενη σε απάτες. Βάλλεται σχεδόν καθημερινά, ενώ ο Παύλος Πολάκης αναπαράγει κάθε αναφορά εναντίων της και προχωρά και ο ίδιος σε ανάλογες επιθέσεις.
Και όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ σιωπά συνολικά με πρώτο και καλύτερο τον Στέφανο Κασσελάκη, που δεν έχει κάνει την παραμικρή αναφορά στο θέμα Πολάκη, φυσικά ούτε και στις επιθέσεις κατά της Αθηνάς Λινού που παραμένει μία εκ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Βούλα Κεχαγιά, ήταν ότι «εκτιμούμε το έργο της κ. Λινού». Αυτό, τίποτα άλλο.
Ή μάλλον είπε και κάτι ακόμη. Είπε ότι όσα συμβαίνουν με τις επιθέσεις του Παύλου Πολάκη είναι μια «διαφορά μεταξύ δύο ατόμων». Μεταξύ δύο άσχετων και όχι μεταξύ ενός βουλευτή που πρόσφατα διεγράφη μόνο από την ΚΟ και όχι από το κόμμα και μιας βουλευτή που παραμένει μέλος και της ΚΟ και του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα κατηγορείται ότι είναι… διαπλεκόμενη –πάντα κατά την κρίση των οπαδών που ακολουθούν και υποστηρίζουν τον πρώην βουλευτή. Η δυστοπία σε όλο της το μεγαλείο. Οπως και η εντύπωση πως ουδείς φέρεται διατεθειμένος να τα βάλει με τον Παύλο Πολάκη. Για πολλούς λόγους…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
