Ο ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά και τα υπόλοιπα κόμματα –του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου– επί 5 συνεχή χρόνια ακολουθούν την τακτική μιας αντιπολίτευσης της «συγκάλυψης» και του «αποπροσανατολισμού». Ο,τι και αν συμβεί, ό,τι και αν απασχολήσει την κοινή γνώμη, η καραμέλα της λέξης «συγκάλυψη» έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ό,τι και αν κάνει η κυβέρνηση ή ότι αποκαλυφθεί για τα τεκταινόμενα στον δικό τους χώρο, είναι προϊόν προσπάθειας «αποπροσανατολισμού» της κοινής γνώμης.
Με αυτόν τον τρόπο ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Από τις αποκαλύψεις στο πλαίσιο του Μetoo, τις καταγγελίες για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέχρι την τραγωδία των Τεμπών και την υπόθεση των νόμιμων παρακολουθήσεων και των υποκλοπών, η «συγκάλυψη» αποτελεί την πρώτη λέξη που εκστομίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Λέξη που τώρα έχει υιοθετήσει και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
Δεν ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης αυτός που έκανε την αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υιοθέτησε ασμένως τα περί συγκάλυψης στις καταγγελίες και στις αποκαλύψεις στο πλαίσιο του ελληνικού Metoo. Εφτασε στο σημείο να υιοθετήσει και ύβρεις κατά της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη και να επιχειρεί να δικαιολογήσει την τότε νεολαία του κόμματός του για τις αισχρές αναφορές σε βάρος του πρωθυπουργού.
Ο Στέφανος Κασσελάκης συνεχίζει απλά την κληρονομιά που παρέλαβε και ως σωστός κληρονόμος επιδιώκει απλά ως να τη… μεγαλώσει. Ετσι, με κάθε ευκαιρία, πετιέται και μια καταγγελία για συγκάλυψη. Δεν είναι τόσο απλό αυτό. Ούτε φυσικά έγκειται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις και προγραμματικό σχέδιο ικανό να πείσει τους πολίτες ότι αποτελεί τη λύση έναντι της σημερινής κυβερνώσας παράταξης.
Πάνω στα περί «συγκάλυψης» χτίζεται όλη η προσπάθεια αποδόμησης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, καθώς αποτελεί εύκολη, απλή και κατανοητή λέξη που αποτυπώνεται στο νου των πολιτών. Είναι μια λέξη που δύναται να χτίσει κανείς πάνω της οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας και οποιοδήποτε σενάριο εξυπηρετεί επιδιώξεις, ειδικά την περίοδο της τεχνολογίας και της ανάπτυξης των σόσιαλ μίντια.
Ο κάθε ανώνυμος πικραμένος δύναται να κάνει πάρτι, συμμετέχοντας σε αυτό που τα πληρωμένα τρολ στήνουν διαδικτυακά, πάνω σε μια λέξη που δεν χρειάζεται εξηγήσεις για το τι σημαίνει. Για παράδειγμα, η τραγωδία των Τεμπών. Η δήθεν «συγκάλυψη» μετατράπηκε σε χάσταγκ, αναπαράχθηκε, έπαιξε και παίζει σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους λογαριασμούς του Διαδικτύου. Αποτελεί μόνιμη αναφορά στις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και των αρχηγών τους, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τον Στέφανο Κασσελάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Ωστόσο, δεν μας λένε τι προσπαθεί να συγκαλύψει η κυβέρνηση. Αρκούνται σε θεωρίες συνωμοσίες για παράνομα υλικά και άλλα τινά, χωρίς αποδείξεις και στοιχεία που να δικαιολογούν αυτή τους την τακτική, και σε αναφορές σε δήθεν μεγαλοσχήμονες που εξυπηρετήθηκαν. Ολα αυτά είναι αρκετά για να στήσουν το σενάριο και λίγο απασχολεί τους σεναριογράφους τι θα ακολουθήσει. Αλλωστε για τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα αυτός που κατηγορείται πρέπει να αποδείξει ότι είναι αθώος και όχι ο κατήγορος να αποδείξει την ενοχή. Είναι ένα διαφορετικό νομικό σύστημα που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις τους.
Η υπόθεση των νόμιμων επισυνδέσεων της ΕΥΠ και του παράνομου λογισμικού που χρησιμοποιήθηκε από ιδιώτες, όπως επιβεβαίωσε η έρευνα της Δικαιοσύνης, είναι ένα ακόμη πεδίο που η αντιπολίτευση χρησιμοποίησε για να κατοχυρωθεί στη συνείδηση των πολιτών η δήθεν «συγκάλυψη». Εφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν όχι μόνο το πόρισμα της Δικαιοσύνης, αλλά τους ίδιους τους δικαστικούς λειτουργούς, υποστηρίζοντας ανοιχτά ότι χειραγωγούνται από την κυβέρνηση.
Το τραγικό για την αντιπολίτευση είναι πως και η ίδια αναγνωρίζει πως δεν υπάρχουν στοιχεία και απλά υποστηρίζουν τη θεωρία των συμπτώσεων για να δημιουργήσουν ένα ωραίο αφήγημα, στο οποίο πάντα περιλαμβάνουν τους δημοσιογράφους και τα Μέσα Ενημέρωσης. Και υποστηρίζουν ότι μόνο όσοι δουλεύουν ή δούλευαν σε κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ, ή σε φίλα προσκείμενα, τιμούν το λειτούργημα.
Φυσικά θέλουν να κυριαρχούν στα Μέσα Ενημέρωσης οι καταγγελίες τους για δήθεν «συγκάλυψη». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του Στέφανου Κασσελάκη, δίνει και οδηγίες μέσω των τακτικών αναρτήσεών του. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί επιχείρηση «αποπροσανατολισμού», πάντα σε συνεργασία με την κυβέρνηση.
Προχωρούν μεταρρυθμίσεις; Λαμβάνονται μέτρα για τη στήριξη των πολιτών; Γίνονται προσπάθειες αντιμετώπισης της ακρίβειας; Η απάντηση είναι μια: «Αποπροσανατολισμός». Ακόμη και για θέματα, όπως η κατασκευή αυθαίρετης πισίνας στις Σπέτσες, για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα μία προσπάθεια «αποπροσανατολισμού».
Οπως «αποπροσανατολισμός» είναι η οποιαδήποτε αναφορά στην εσωκομματική κατάσταση, στη διαγραφή Πολάκη, στις επιθέσεις κατά της Λινού και στο επικείμενο Συνέδριο, όπου αναμένεται ξεκαθάρισμα λογαριασμών. «Αποπροσανατολισμό» φυσικά αποτελεί και οποιαδήποτε αναφορά στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ, παρότι βρίσκεται σε διαδικασίες ανάδειξης αρχηγού.
«Συγκάλυψη» και «αποπροσανατολισμός». Εύηχες λέξεις. Σύντομες. Σε αντίθεση με όσες χρειαστεί εκείνος που θα μπει κανείς στη διαδικασία να απαντήσει. Σε αυτό επενδύει η αντιπολίτευση. Η καταγγελία είναι εύκολη υπόθεση, η απόδειξη για τα περί του αντιθέτου αποτελεί μεγαλύτερη ανάλυση και χρόνο που οι πολίτες δεν διαθέτουν…
* To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
