Μια ακόμη φορά η Βενεζουέλα ζει το δικό της δράμα. Ενα δράμα που περιλαμβάνει νεκρούς αλλά και αρκετούς… αγνοούμενους, στο πλαίσιο των αντιδράσεων για το «αποτέλεσμα» των προεδρικών εκλογών της 28ης Ιουλίου που, ως εκ θαύματος, ανέδειξαν και πάλι νικητή τον Νικολά Μαδούρο, τον «διάδοχο» του Ούγκο Τσάβες, τον άνθρωπο που επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ θα… έσωζε την Ελλάδα δίνοντας φθηνό πετρέλαιο με αντάλλαγμα… ζαρζαβατικά.
Για τις νέες διώξεις από το –και με τη βούλα πλέον– καθεστώς του Νικολά Μαδούρο, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην έχει ακούσει τίποτα. Ναι, θα πει κανείς, όμως, δεν έχει εκδώσει και συγχαρητήριο τηλεγράφημα, όπως είχε κάνει για παράδειγμα το 2019, όταν ζητούσε να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμα εκείνων των εκλογών. Αυτών που διεξάγονται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Ποιες είναι αυτές; Για παράδειγμα, οι εκάστοτε επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκονται συνήθως στις φυλακές. Επίσης, συνήθως, δεν έχουν τη δυνατότητα να είναι υποψήφιοι, αφού το καθεστώς Μαδούρο τούς αφαιρεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.
Λεπτομέρειες θα πει κανείς. Οπως λεπτομέρειες είναι ίσως και οι αθρόες συλλήψεις που γίνονται και μάλιστα όχι μόνο κατά τη διάρκεια εκλογών και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Άλλωστε οι εκλογές στη… σοσιαλιστική χώρα –διότι σοσιαλιστής ήταν ο Ούγκο Τσάβες, σοσιαλιστής και ο διάδοχός του Νικολά Μαδούρο– γίνονται περισσότερο για διαδικαστικούς λόγους. Αρκεί να σημειωθεί πως πριν από τις τελευταίες εκλογές, αυτές που «ανέτρεψε» με τον δικό του μοναδικό τρόπο τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων, ο πρόεδρος είχε δηλώσει πως στην περίπτωση που χάσει, η χώρα θα βρεθεί σε εμφύλιο πόλεμο και θα τρέξει… αίμα.
Αυτό γίνεται και τώρα βέβαια, αλλά έχει μάλλον «διδακτικό» χαρακτήρα για όσους αντιδρούν και απαιτούν να επικυρωθεί η νίκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και όμως, αυτό το δράμα περνά κάτω από τα ραντάρ των στελεχών της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, που είθισται να εκδίδουν πύρινες ανακοινώσεις για κάθε τι που συμβαίνει ανά τον πλανήτη, με πρόσχημα τη στήριξη των ανίσχυρων.
Στην περίπτωση του Νικολά Μαδούρο αυτό δεν ισχύει βέβαια, γιατί οι δεσμοί που είχαν σφυρηλατηθεί κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Τσίπρα ήταν ισχυροί. Μάλιστα δείχνουν να διατηρούνται ακόμη, αν ληφθεί υπ’ όψιν η στάση της Κουμουνδούρου και υπό τη νέα της ηγεσία. Δεν θα εκπλήξει κανέναν φυσικά το ενδεχόμενο να σταλεί το προσεχές διάστημα και το συγχαρητήριο μήνυμα. Γιατί όχι; Χώρες τις ηγεσίες των οποίων θαυμάζουν πολλά στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως η Ρωσία και η Κίνα, έχουν ήδη αναγνωρίσει τη νίκη του πρώην, νυν και αεί προέδρου της Βενεζουέλας.
Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει ως νικητή την αντιπολίτευση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει αναγνωρίσει το αποτέλεσμα αλλά ούτε και νίκη της αντιπολίτευσης, εξακολουθεί να ζητεί τεκμηριωμένα στοιχεία και βρίσκεται σε στάση αναμονής προκειμένου να λάβει τις αποφάσεις της.
Γιατί λοιπόν το θέμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η στάση του; Ίσως γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε από τι γλίτωσε η χώρα μόλις πριν από εννέα χρόνια. Διότι δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν παραμείνει σε ένα κόμμα το οποίο νοσταλγεί τις παλιές δόξες των πλατειών και των αγανακτισμένων, επαναλαμβάνοντας την ίδια ρητορική, θέλοντας ίσως να αναβιώσει και την εποχή των «αντιμνημονιακών αγώνων», με διαφορετικό διακύβευμα και με άλλους… συνεταίρους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι θέσεις που κατά διαστήματα παρουσιάζει προσομοιάζουν με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Υποσχέσεις, παροχολογία και πλειοδοσία, κυρίως όμως μια τοξική αντιπολιτευτική ρητορική που φτάνει στο σημείο να επιχειρεί την αποδόμηση και του θεσμού της Δικαιοσύνης, όπως γίνεται με την αρχειοθέτηση της «υπόθεσης των παρακολουθήσεων». Δηλαδή των νόμιμων επισυνδέσεων της ΕΥΠ και των παράνομων υποκλοπών από παράνομο λογισμικό που χρησιμοποίησαν ιδιώτες.
Το τραγικό είναι πως η σημερινή αντιπολίτευση επιχειρεί να προκαταλάβει και άλλες δικαστικές αποφάσεις. Με την καραμέλα της δήθεν «συγκάλυψης», παραπέμπει στην τραγωδία των Τεμπών, προτού καν ολοκληρωθεί η δικαστική διερεύνηση. Το ανέφερε ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης σε μια από τις αναρτήσεις του, διαπράττοντας νέο ολίσθημα αναφορικά με τον θεσμό της Δικαιοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση, δεδομένης της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη Βενεζουέλα με νεκρούς, χιλιάδες συλλήψεις και εκατομμύρια των μεταναστών που διαρκώς αυξάνονται, ίσως θα ήταν καλό να γνωρίζουν και οι πολίτες ποια είναι η θέση κομμάτων που κατά το πρόσφατο παρελθόν υποστήριζαν το καθεστώς Μαδούρο.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
