Για να είμαστε ειλικρινείς, όσοι σχολιάζουμε αρνητικά το μοντέλο Κασσελάκη –δεν αναφερόμαστε στο look– διαπράττουμε ένα σοβαρό λάθος: Βλέπουμε το τυράκι και αγνοούμε τη φάκα. Εν ολίγοις, υιοθετούμε το σκεπτικό όσων περιχαρακώνονται πίσω από το αφήγημα της ιδεολογικής καθαρότητας, όπως αυτή εκφράζεται με συμβολισμούς και συνθήματα. Σημειώστε την υψωμένη γροθιά του αριστερού χεριού της Αχτσιόγλου και τα συνθήματα που συνόδευσαν την άφιξή της στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ: «Δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά», «Αγώνας, ρήξη ανατροπή, η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή» κ.λπ.
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ που ηττήθηκε ζητάει τη βοήθεια του... κοινού για να διατηρήσει μια ξεπερασμένη ιδεολογία εντός κομματικού πλαισίου, όπου διά της κρυογονικής μεθόδου στο μέλλον θα επιτευχθούν η αποκατάσταση και η αναζωογόνηση των ιδεών που αμφισβητείται από την παρουσία ενός «ξενιστή». Κι εμείς; Παραβλέπουμε την ουσία και βλέπουμε αυτό που θέλουν να μας δείξουν: ότι ο Κασσελάκης είναι για τα «σκουπίδια», όχι γιατί έχει στο πλευρό του το ήμισυ της τοξικότητας και του λαϊκισμού του όλου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί το έτερον ήμισυ τον παρουσιάζει ως παραβάτη του άβατου της ριζοσπαστικής αριστερής κουλτούρας.
Αυτή η έμμεση «σύμπλευση» με τους σφραγιδοφύλακες του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποπροσανατολιστική, αφού παραβιάζει αφενός τη βούληση των μελών του κόμματος και αφετέρου παρουσιάζει τον Κασσελάκη ως «εισπηδηχτή». Το θέμα όμως δεν είναι ο Κασσελάκης, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, ο οποίος δεν αποποιήθηκε την «κληρονομιά» και την «παρακαταθήκη» που παρέλαβε από τον Αλέξη Τσίπρα. Γι’ αυτούς μπορεί να είναι «ξένος» για μας είναι ΣΥΡΙΖΑ.
