Δεν θα μάθουμε κατά πόσον η απόφαση Κασσελάκη να θέσει υποψηφιότητα οφείλεται σε λόγους υπαρξιακής κρίσης ή στην εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου, όταν μεγαλώσει να γίνει πρόεδρος σ’ ένα κόμμα: έτυχε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε κόμμα, του οποίου ο απελθών πρόεδρος (εν προκειμένω ο Τσίπρας) αναζητούσε τον ιδανικό υποψήφιο για να τιμωρήσει όλους όσοι του είχαν κάνει τη ζωή δύσκολη.
Εκ του αποτελέσματος επιβεβαιώθηκε το κοινώς λεγόμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας, γιατί εάν δεν ήταν, ο Κασσελάκης θα συνέχιζε να ονειρεύεται (μπαμπά, πότε θα γίνω πρόεδρος;) και να έχει τύψεις βλέποντας γύρω του τη φτώχεια και τη δημοκρατία να αγκομαχάει, ενώ ο ίδιος αγκομαχούσε χτίζοντας μυς στα γυμναστήρια. Για όσους δεν κατάλαβαν, ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σαν τον μοναχό που πούλησε τη Ferrari του: μόνο που αυτός «πούλησε» (τρόπος του λέγειν) τα πλοία που είχε μισθώσει για να κάνει τον αριστερό.
Είναι προφανές γιατί η αριστερή γκλαμουριά του νέου προέδρου δένει αρμονικά με τη ντεκαντάνς του παλιού: η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ο ηγέτης (Μακιαβέλι) είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν. Και παρατηρώντας ποιοι και ποιες προαλείφονται να συγκροτήσουν τη νέα ηγετική ομάδα του Κασσελάκη, γίνεται αντιληπτό γιατί έφερε ο Τσίπρας τον «Γατόπαρδο» από τις ΗΠΑ: «να τα αλλάξει όλα για να μείνουν τα ίδια», όπως αναφέρει στο ομώνυμο λογοτεχνικό αριστούργημα του Λαμπεντούζα ο πρίγκιπας Ντον Φαμπρίτσιο.
