Η έλευση του Στέφανου Κασσελάκη στην πολιτική σκηνή δημιούργησε αίσθηση δίνοντας την εντύπωση ότι ο «ερχόμενος» κομίζει το νέο και το άφθαρτο. Προφανώς θα φανεί στην πορεία ποιο ισχύει απ’ τα δύο ή και τα δύο. Σε καμία, όμως, περίπτωση ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει συγκεκριμένη και συγκροτημένη πολιτική πρόταση για την ανανέωση της Αριστεράς. Επιπλέον, οι συχνές αναφορές των πολιτικών αναλυτών που συνδέουν την άφιξή του με τις ανάγκες της κοινωνίας δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι η κοινωνία δεν είναι τα σχεδόν 150 χιλιάδες μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο κ. Κασσελάκης σηματοδοτεί την αλλαγή εποχής.
Ας μας συγχωρήσουν οι σφυγμομέτρες της κοινωνίας και οι συνάδελφοι που από επαγγελματική «διαστροφή» τον έχουν αναγάγει σε αναμορφωτή της Αριστεράς και του πολιτικού συστήματος επειδή μιλάει καλά αγγλικά, αλλά στην κοινοβουλευτική δημοκρατία αυτό που ζητάει η κοινωνία το βρίσκει στην κάλπη: εν προκειμένω αυτό που ήθελε πριν από τρεις μήνες δεν έψαξε να το βρει στον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, ο κ. Κασσελάκης έρχεται έχοντας στο «κασελάκι» του ένα «κακό» και δύο «καλά» νέα. Το «κακό» νέο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ που, αργά ή γρήγορα και παρά τις διαβεβαιώσεις, θα διασπαστεί. Τα «καλά» νέα είναι ότι με την παρουσία του θα αποδειχθεί η πολιτική γυμνότητα του Νίκου Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ, ενώ συγχρόνως θα αναδειχθεί η χρησιμότητα του προοδευτικού κεντροδεξιού χώρου ως παράταξη του πολιτικού ρεαλισμού.
