«ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ»
«Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να συζητήσουμε πια», είπε ο κύριος Κ. σ’ έναν άνθρωπο.
«Γιατί;» ρώτησε τρομαγμένος ο άλλος.
«Οταν σας βλέπω, δεν μου ’ρχεται τίποτα λογικό», παραπονέθηκε ο κύριος Κ.
«Α, δεν με πειράζει καθόλου», τον παρηγόρησε ο άλλος.
«Σας πιστεύω», είπε πικρόχολα ο κύριος Κ., «αλλά πειράζει εμένα»
(από τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ).
Κυριακή κοντή γιορτή για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, που –όπως όλα δείχνουν– και θολό είναι και αβέβαιο. «Μην αμελήσετε, πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία», που έγραψε (για άλλο, πιο σοβαρό, θέμα) και ο μεγάλος μας ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.
Πράγματι, το μέλλον τους φαίνεται ότι θα έχει πολλή ξηρασία. Ειδικά αν τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ (με την καταβολή του απαραίτητου δίευρου) επιλέξουν για πρόεδρό τους έναν απολιτίκ, έναν επιχειρηματία –κατά δήλωσή του–, έναν πρώην υπάλληλο της Goldman Shacs και ένα μέλος του κόμματος που γράφτηκε μόλις πριν από 2-3 μήνες: τον Στέφανο Κασσελάκη.
Το κόμμα που κάποτε κυβέρνησε τη χώρα, αγκαλιά με τους ΑΝ.ΕΛ. του Καμμένου, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και μεγάλης φθοράς. Το τοπίο, έτσι κι αλλιώς, έχει ναρκοθετηθεί, όποια κι όποιος βγει πρόεδρος. Ας… είναι καλά και ο τέως πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος παραιτήθηκε κι άφησε πίσω του συντρίμμια και μαζί και τον ορμώμενο εξ Αμερικής Stefano, όπως λένε πολλοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δύο ανεδαφικές απαιτήσεις
Ρωτάνε, ζητάνε πολλοί από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα τελευταία 24ωρα, δύο πράγματα: να βγει και να μιλήσει ο άφαντος Τσίπρας, που το όνομά του εμπλέκεται στο διαβόητο SMS και, δεύτερον, να καταδικάσει ο Κασσελάκης τον Πολάκη που «καθυβρίζει όποιον μιλά ελληνικά», όπως είπε δημόσια η Εφη Αχτσιόγλου.
Για το πρώτο, πιθανολογούμε πως αδίκως περιμένουν οι σύντροφοι του Τσίπρα να καταδεχτεί να τους απαντήσει. Αφήστε που μπορεί, όπως ισχυρίζονται κάποια στελέχη της Κουμουνδούρου, να χαίρεται κιόλας με αυτές τις τραγελαφικές και γκροτέσκο καταστάσεις που βιώνει το κόμμα του. Μπορεί να πιστεύει ότι χωρίς τον ίδιον δεν υπάρχει μέλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο διάδοχός του θα έχει «ημερομηνία λήξης», καθώς και ότι ο ίδιος μπορεί να επανέλθει ως «σωτήρας» και να αναλάβει εκ νέου τα ηνία. Μπορεί πάλι όλα αυτά να λέγονται από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, που ενδεχομένως θέλουν να αποδομήσουν το πολιτικό του «κεφάλαιο», αλλά και από τις κακές γλώσσες της Κουμουνδούρου. Ποιος ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέματα: έτσι κι αλλιώς, για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε.
Για το δεύτερο τώρα, επίσης ματαιοπονούν. Τι ακριβώς ζητάνε από τον Στέφανο Κασσελάκη; Να βγει δημόσια και να καταδικάσει τον «υβριστή», όπως τον αποκαλεί η Εφη Αχτσιόγλου, Παύλο Πολάκη; Εδώ, να μας συμπαθούν, δεν το έκανε ο Τσίπρας που είχε τόσες ευκαιρίες, θα το κάνει ο Κασσελάκης που «γουστάρει» (σαν μικρός Πολάκης) να «ξεδοντιάσει» δικαστές και δημοσιογράφους; Μάλλον θα περπατάνε στα σύννεφα όσοι ζητούν να αποκηρύξει τον πολιτικό μέντορά του.
Είναι αργά (;) για δάκρυα
Κάπως καθυστερημένα διαμαρτύρονται η Εφη Αχτσιόγλου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Φίλης, ο Πάνος Σκουρλέτης και μερικοί ακόμη εκ της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για τα trolls του κόμματος, για τους αρουραίους του Διαδικτύου και για τις συκοφαντικές επιθέσεις που δέχονται, κυρίως, εκ των έσω.
Αλήθεια, δεν γνώριζαν, δεν είχαν ακούσει τίποτα τα προηγούμενα χρόνια αυτά τα στελέχη για τον στρατό των trolls, που από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου βυσσοδομούσαν καθημερινά κατά των πολιτικών αντιπάλων του Τσίπρα και της παρέας του; Αλήθεια, δεν είχαν ακούσει το παραμικρό για τις καθημερινές δολοφονίες χαρακτήρων στις οποίες επιδιδόταν όλος αυτός ο εσμός; Αλήθεια, δεν γνώριζαν για τους «νεοαυριανιστές» που έκαναν κουμάντο στο κόμμα τους;
Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί ποτέ τους δεν αντέδρασαν σε αυτόν τον ηθικό και αξιακό κατήφορο που κάποιοι οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ; Το να βγαίνουν σήμερα, που υφίστανται στο πετσί τους χυδαίες επιθέσεις, να διαμαρτύρονται και να ζητούν από τον... χθεσινό Κασσελάκη να τους «μαζέψει» είναι ολίγον υποκριτικό. «Η μορφή του τέρατος», όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, «είναι αποκρουστική. Οταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε». Και ο νοών νοείτω...
Θα κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε με μία ακόμα από τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» που έγραψε ο σπουδαίος Μπέρτολτ Μπρεχτ (Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής): «Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο». Συμπέρασμα: είναι αργά για δάκρυα...
