Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) το είχαν σχεδόν ξεγραμμένο και μάλιστα θεωρούσαν την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν «τελειωμένη». Οι Ευρωπαίοι είχαν εντελώς διαφορετική άποψη ψηφίζοντας τα κόμματα της Κεντροδεξιάς, καθιστώντας το ΕΛΚ πρώτη δύναμη (186 έδρες) και συγχρόνως ανάχωμα στην αύξηση των ποσοστών της ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς.
Οι Ευρωπαίοι έδειξαν και κάτι ακόμη: τη βαρεμάρα τους για τους «προοδευτικούς» του καναπέ, που με τις πολιτικές τους δημιούργησαν ένα νέο κύμα ευρωφοβίας. Ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα της Κεντροδεξιάς περιμένουν ότι θα αναληφθούν πρωτοβουλίες προκειμένου να αλλάξει πορεία η ΕΕ ως προς την «Ατζέντα 2030» και τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει επιφέρει στους αγρότες και στη βιομηχανία. Είναι προφανές ότι αυτή η πολιτική «φούσκωσε» τα ποσοστά της Ακροδεξιάς και των λαϊκιστών. Αρα το ΕΛΚ καλείται να ερμηνεύσει τη βούληση των Ευρωπαίων με γνώμονα αυτήν την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με τους υπό διαμόρφωση πολιτικούς συσχετισμούς.
Σ’ αυτό το καινούργιο πολιτικό τοπίο οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς καλούνται να διαφυλάξουν τις ευρωπαϊκές αξίες, βοηθώντας τους πολίτες να κατανοήσουν τη χρησιμότητά τους και να τις ενστερνισθούν. Διόλου εύκολη αποστολή λόγω της πίεσης που θα ασκείται από τα άκρα. Γι’ αυτό το ΕΛΚ δεν πρέπει να μετατρέψει τις ιδεολογικές διαφορές με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις σε διχασμό.
