Η πολιτική αντιπαράθεση πολλάκις φλέρταρε με τα άκρα, αλλά το ότι δεν συνέβη «ατύχημα» δεν οφείλεται στην αυτοσυγκράτηση της αντιπολίτευσης, η οποία εν πολλοίς καλλιέργησε επιμελώς το τοξικό κλίμα, αλλά στη σιωπηρή πλειοψηφία που οριστικά αποφάσισε να αφήσει πίσω της το παρελθόν.
Η φερόμενη ως «προοδευτική παράταξη» στην ουσία απέδειξε με την τακτική της ότι λειτουργεί με όρους κάθε άλλο παρά προοδευτικούς με βάσει τη ρητορική των συνθημάτων της. Ωστόσο, η ευρωπαϊκή κάλπη αποτελεί σημείο καμπής μεταξύ όλων όσοι ενεργούν αδογμάτιστα σε μια φιλελεύθερη κοινωνία όπου οι ιδέες κυκλοφορούν ανεμπόδιστα, έχοντας συνείδηση των ατελειών και των στρεβλώσεων στη λειτουργία του κράτους. Και εκείνων που όταν δοκιμάζονται οι ιδέες τους, αντιπαρατιθέμενες με τις ιδέες των πολιτικών τους αντιπάλων, ως είθισται άλλωστε σε μια εκλογική αναμέτρηση, καταφεύγουν σε διχαστικές πρακτικές.
Την Κυριακή οι πολίτες κρίνουν και συγκρίνουν, λογίζονται και αναλογίζονται, πάντα με γνώμονα τη δύναμη των φιλελεύθερων ιδεών που εκ των πραγμάτων καθίστανται καταλύτης για τη μετάβαση σ’ ένα σύγχρονο μοντέλο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο κέντρο λήψης των αποφάσεων: στο Ευρωκοινοβούλιο. Απ’ τη μια η αντιπολίτευση της φέτας, απ’ την άλλη η κυβέρνηση των υψηλών στόχων σε μια Ευρώπη υπό μετάβαση.
