Η εκλογική κοινωνιολογία είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές των μετεκλογικών αναλύσεων. Μαθαίνουμε πολλά πράγματα ακόμα και για την ίδια μας τη γειτονιά, τους ανθρώπους που καλημερίζουμε καθημερινά, τους ανθρώπους των διπλανών μας γραφείων. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα όσο και αν το πρωτοφανές ποσοστό αποχής λειτουργεί ως μαξιλάρι που πάνω του σκάνε όλες οι πρόχειρες αιτιάσεις για το αποτέλεσμα.
Γράφει ο Κώστας Δημητράκος
Η Ακροδεξιά φάνηκε να κερδίζει χωρίς η Κεντροδεξιά να είναι το ρεζερβουάρ της από το οποίο διέρρευσαν οι ψήφοι. Και είναι απλό. Π.χ. η Νέα Δημοκρατία απώλεσε περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, ενώ οι ψήφοι που όδευσαν στα δεξιά της δεν ήταν περισσότερες από 55.000. Τι συνέβη άραγε; Μήπως συνέβη αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη και σχετίζεται με μία ή και περισσότερες αιτίες ανόδου των εθνικολαϊκιστικών πεποιθήσεων των εκλογικών σωμάτων σε διάφορες χώρες; Οι Ευρωπαίοι ζουν υπό γενικευμένο καθεστώς δυσπιστίας έναντι των κομμάτων που παραδοσιακά προτιμούσαν, ενώ παράλληλα νιώθουν να ασφυκτιούν από την ανάγκη διαχείρισης δυσβάσταχτων και αλλεπάλληλων κρίσεων χωρίς καν οι συνέπειες της μεγάλης ύφεσης από το 2010 και έπειτα να έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο. Τι δημιουργεί αυτή η μέγκενη;
Φυσικά την ανάγκη να πιστέψει κανείς την υπόσχεση της επαναφοράς της ζωής του στους φυσιολογικούς ρυθμούς και εν μέρει της αποκατάστασης της ελπίδας για τη βελτίωση της ζωής των παιδιών του; Μην ξεχνάμε ότι η γενιές των 30 plus είναι οι πρώτες που ζουν χειρότερα από τις προηγούμενες. Κάτι που έρχεται σε κατάφωρη αντίφαση με τον βασικό νόμο της ελεύθερης αγοράς και του δυτικού καπιταλισμού: ελεύθερη αγορά, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου όλων ή, τουλάχιστον, των περισσοτέρων. Αυτό έχει τελειώσει.
Μοιραία η εκλογική συμπεριφορά περνά μέσα από δρόμους δεξιότερα της παραδοσιακής Δεξιάς, ενώ στριμώχνεται μέσα από στενωπούς άκρατων δικαιωματισμών ή woke πολιτικών επιλογών που λειτουργούν, εντέλει, ανάποδα. Και κυρίως καταναγκαστικά εις βάρος της εξίσου παραδοσιακής ευρωπαϊκής κουλτούρας της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Με λίγα λόγια, η Ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν είναι ιδεολογία, χωνευτήρι είναι…
