Δεν πάει πολύς καιρός από τον περασμένο Νοέμβριο που ο Στέφανος Κασσελάκης, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής, δεν δίστασε να σαρκάσει τα κείμενα εσωκομματικών τάσεων λέγοντας «όσο εκείνοι θα κάνουν δήθεν αριστερή πολιτική με τεράστια κείμενα γεμάτα αόριστες σάλτσες –πολιτική του Pummaro–, η δική μας Αριστερά θα επαναφέρει το κράτος δικαίου και τα εργασιακά δικαιώματα στην Ελλάδα, θα παρεμβαίνει στη στέγη, στο κλίμα, στη φτώχεια, στα δικαιώματα».
Σε αυτό δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να του δώσει άδικο. Ειδικά όταν έχουμε όλοι ζήσει μακροσκελή κείμενα μέσα από τα οποία η Αριστερά επεδίωκε να αναλύσει ιδεολογίες, κοινωνικές συμπεριφορές και γενικώς... τα μελλούμενα.
Το πρόβλημα για τον ίδιο είναι ότι σε αυτό το (ας πούμε) κόμμα αποφάσισε να γίνει πρόεδρος. Οπότε ήταν θέμα χρόνου να... κολλήσει.
Η μακροσκελής ανάρτηση της Δευτέρας μπορεί να απαρτίζεται από 1.934 λέξεις, αλλά επί της ουσίας δεν λέει απολύτως τίποτε. Πρόκειται για «σάλτσα πουμαρό», ίδιας ποιότητας με εκείνες που κορόιδευε.
Μια ανακύκλωση περιττής μπουρδολογίας, η οποία εκνευρίζει αφόρητα τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, που στο μεγαλύτερο μέρος της θεωρεί περίπου «άγιο» τον Αλέξη Τσίπρα.
Μια ανάρτηση που επαναλαμβάνει βαρετά πόσο διαφορετικός είναι ο ίδιος, πόσο αδέσμευτος από εξαρτήσεις και συμφέροντα (εδώ πρέπει να γέλασαν μέχρι και τα πλακάκια της πλατείας Ελευθερίας...), πόσο μεγάλο όραμα έχει για το μετασχηματισμό του κόμματος (αντιγράφοντας για αρχή το Μητρώο Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας...).
Το καλοκαίρι, πάντως, θέλει προσοχή: Οι σάλτσες πέφτουν βαριές.
