Ο πρόεδρος Στέφανος δεν διαθέτει υπομονή και αυτοσυγκράτηση. Φαίνεται στις συνεντεύξεις που δίνει, στις ομιλίες του στα όργανα και στις εν γένει δημόσιες τοποθετήσεις. Η όλη αίσθηση που αποκομίζει κάποιος βλέποντας και ακούγοντάς τον είναι αυτή ενός κακομαθημένου πλουσιόπαιδου που δεν επιτρέπεται κανείς να του χαλάσει χατίρι και συμπεριφέρεται στο κόμμα σαν να πρόκειται για ιδιωτική του εταιρεία. Γι’ αυτό θεώρησε λογικό να βάλει μια offshore του να δανείσει για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι τα Χριστούγεννα, γι’ αυτό απολύει όποιoν θέλει, γι’ αυτό έχει ακυρώσει την (όποια) συλλογική λειτουργία, γι’ αυτό θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Aλλωστε, η χρήση της φράσης «ο δικός μου ο ΣΥΡΙΖΑ» δεν αφήνει και πολλά στη φαντασία…
Ωστόσο, τα κόμματα είναι συνήθως πιο σύνθετοι οργανισμοί. Oπερ σημαίνει ότι δεν μπορείς εύκολα να απολύσεις κάποιον που δεν σου αρέσει ή να τον αντικαταστήσεις βάζοντας αγγελία. Τα κόμματα χρειάζονται στελέχη με εμπειρία που να μπορούν να αντέχουν τη δημόσια έκθεση και την αντιπαράθεση. Στελέχη που ξέρουν τι θα υποστηρίξουν και πώς. Στελέχη που γνωρίζουν την ιστορία και το ιδεολογικό πλαίσιο του χώρου όπου ανήκουν. Ολα τα παραπάνω οδηγούν στο εύληπτο συμπέρασμα ότι η πολυπόθητη ανανέωση δεν μπορεί να γίνει για λόγους αντικειμενικούς – όχι υποκειμενικούς. Αντίθετα, το μόνο που θα γίνει τελικά είναι η διάλυση αυτού που κάποτε ονομαζόταν ΣΥΡΙΖΑ. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
