Η αντιπολίτευση, με πρωτεργάτη τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, ουρά τον μονίμως θυμωμένο –στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω– Νίκο Ανδρουλάκη και από κοντά και τα υπόλοιπα κόμματα, εμφανίσθηκε να βάλλει κατά της Δικαιοσύνης για μια απόφαση που δεν τους άρεσε. Απόφαση που αφορούσε το θέμα των νομίμων επισυνδέσεων της ΕΥΠ και τις υποκλοπές που επιχειρήθηκαν ή έγιναν από ένα παράνομο λογισμικό που ανήκε σε εταιρείες.
Η επίθεση κατά της Δικαιοσύνης, άθλια. Ίσως η πιο άθλια την περίοδο της μεταπολίτευσης από κόμματα που βρίσκονται εντός του Κοινοβουλίου και δηλώνουν ότι λειτουργούν εντός του δημοκρατικού τόξου. Λέμε ίσως διότι υπήρξε και μια άλλου είδους «επίθεση» εξίσου αισχρή. Αυτή που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ως κυβέρνηση και είχε στόχο τον έλεγχό της. Το έχουν επιβεβαιώσει πρώην υπουργοί των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα, το έχει επιβεβαιώσει ο Παύλος Πολάκης που ήθελε να κάνει και μια παράλληλη σχολή δικαστών, το έχει περιγράψει και ο πρώην πρωθυπουργός όταν έλεγε πως δεν επιτεύχθηκε ο στόχος να ελεγχθούν πλήρως οι «αρμοί της εξουσίας».
Ναι, όντως και οι κρίνοντες κρίνονται. Και οι δικαστικές αποφάσεις κρίνονται. Όχι όμως από λαϊκά δικαστήρια σαν αυτά που έστηναν κρεμάλες στις πλατείες των αγανακτισμένων, όχι από αυτούς που στήνοντας σκευωρίες λειτουργούν με τη λογική του Γκέμπελς για να διασύρουν άτομα ανεξαρτήτως της θέσεως που βρίσκονται. Ούτε φυσικά και αυτούς που επιχειρούν να διαπομπεύσουν δικαστικούς λειτουργούς αναρτώντας ονόματα, φωτογραφίες και διευθύνσεις. Και φυσικά ούτε από επαγγελματίες δολοφόνους χαρακτήρων.
Ξεκαθαρίζουμε με τις απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις: Τι απόφαση ήθελαν να πάρουν οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί όσοι βάλλουν εναντίον, πλέον, του θεσμού της Δικαιοσύνης, ενός εκ των πυλώνων της Δημοκρατίας; Ποια τους βόλευε; Και κυρίως με ποια στοιχεία; Με ποιες αποδείξεις; Τι είναι αυτό που έκρινε δηλαδή λάθος στη συγκεκριμένη υπόθεση η Δικαιοσύνη;
Τίποτα. Στην κυριολεξία τίποτα. Οι υβριστές της Δικαιοσύνης ήθελαν να λάβει μια άλλη απόφαση στη λογική του ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Θέλησαν να συνδέσουν τις νόμιμες επισυνδέσεις της ΕΥΠ, τις παρακολουθήσεις δηλαδή της υπηρεσίας αυτής με τις υποκλοπές που φέρεται να έγιναν μέσω ενός παράνομου λογισμικού.
Το σκεπτικό; Ότι έγιναν στα ίδια πρόσωπα την ίδια περίοδο ή σε κοντινές περιόδους. Το ίδιο σκεπτικό περιλαμβάνει και τη λογική των… συμπτώσεων. Ναι, σε συμπτώσεις αναφέρονται οι προπαγανδιστές που θέλησαν να στήσουν μια ακόμη σκευωρία, αλλά το αφήγημα ξηλώθηκε από τη Δικαιοσύνη. Όπως και το προηγούμενο της Novartis, για να μην ξεχνιόμαστε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Επικαλούνται δήθεν συμπτώσεις και στήνουν θεωρίες συνωμοσίας για να πλήξουν την κυβέρνηση. Δεν έχουν άλλον τρόπο και παίζουν με τους θεσμούς. Παίζουν όμως και με πρόσωπα, αλλά αδιαφορούν. Πώς θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά όταν έχουν φτάσει στο σημείο να κρεμάσουν στα μανταλάκια ακόμη και μια γυναίκα επαγγελματία που δέχθηκε ανοίκεια επίθεση από τον Παύλο Πολάκη, τον οποίο κοντεύουν να ηρωοποιήσουν.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δείχνει να πιστεύει ότι μαζί με αυτόν γύρισαν στην Ελλάδα και οι υπόλοιποι Έλληνες. Δείχνει να πιστεύει επίσης πως όσους βρήκε εδώ είναι ιθαγενείς. Με αστειάκια και ειρωνικά σχόλια νομίζει πως παράγει πολιτική, πως κάνει αντιπολίτευση και πως θα συσπειρώσει το υπό διάλυση ασκέρι της Κουμουνδούρου για να διασωθεί και ο ίδιος πολιτικά. Μόνο που δεν είναι έτσι επειδή έτσι νομίζει.
Η Δικαιοσύνη έκρινε με βάση τα στοιχεία και τις αποδείξεις που υπάρχουν. Και που δυστυχώς για τους γκεμπελίσκους της αντιπολίτευσης αυτά είναι. Όσο και να κουνά το δάχτυλο ο Στέφανος Κασσελάκης, υπάρχουν δεδομένα και είναι συγκεκριμένα. Η προσπάθεια να συνδεθούν οι νόμιμες επισυνδέσεις της ΕΥΠ με αυτές του Predator από την αρχή είχαν πέσει στο κενό. Εξ ου και οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κατέκλυσαν τα ΜΜΕ και κυρίως το Διαδίκτυο με την ακούραστη συνεισφορά των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας θυμίζουν την παλιά πλάκα που έκαναν οι αριστεροί με τους αστυνομικούς. Ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Ωραίο το παραμύθι, μόνο που δεν έχει δράκο. Ή μάλλον ο δράκος που υπήρχε τελικά έφαγε το αφήγημα, το έκαψε στην κυριολεξία. Και μαζί έκαψε τον ρόλο ύπαρξης κάποιων κομματικών στελεχών υψηλών και χαμηλόβαθμων.
Η προσπάθεια να πληγεί ο Γρηγόρης Δημητριάδης και μέσω αυτού ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέτυχε παταγωδώς. Κατέρρευσε και αυτό έχει προκαλέσει όπως φαίνεται πανικό. Είναι ενδεικτικό στις αναρτήσεις του Στέφανου Κασσελάκη όπως και στις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και στις δηλώσεις της ουράς του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που λέγεται ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Τον θυμωμένο Νίκο Ανδρουλάκη που τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ. Μέσω νόμιμης επισύνδεσης. Όχι όμως ως πρόεδρο του ΠΑΣΟ, όπως έντεχνα επιχειρείται να καταγραφεί στη μνήμη των πολιτών, αλλά ως ευρωβουλευτή. Προτού εκλεγεί πρόεδρος δηλαδή. Το γιατί είναι μια άλλη υπόθεση. Σίγουρα όμως δεν αφορούσε πολιτικούς λόγους. Δεν βγαίνουν οι ημερομηνίες όσο και αν τις τραβήξει κάποιος.
Η ουσία είναι όμως μια: η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις με θεωρίες συνωμοσίας προκειμένου να ικανοποιεί πολιτικά κόμματα. Όποιος επιθυμεί κάτι τέτοιο, μάλλον πρέπει να βρει χώρες όπου οι ηγέτες λειτουργούν με νοοτροπία την οποία η Ελλάδα άφησε πίσω πριν από 50 χρόνια ακριβώς. Τύπους σαν αυτούς που έστελναν συγχαρητήρια για την εκλογή τους οι εδώ αριστερές δυνάμεις και οι οποίοι δεν χάνουν με τίποτα εκλογές…
