Ηταν ένα σοκ για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το περιβάλλον του οι εικόνες με τους νεαρούς απόφοιτους της Στρατιωτικής Σχολής της Τουρκίας να κραδαίνουν τα ξίφη τους και να ορκίζονται κραυγάζοντας ότι είναι «στρατιώτες του Κεμάλ», του ανθρώπου που ο Τούρκος Πρόεδρος θέλει να αποκαθηλώσει από τον θρόνο του, να πάρει τη θέση του και να γίνει αυτός Ατατούρκ, δηλαδή «πατέρας των Τούρκων»! Σίγουρα, οι σκηνές αυτές ξύπνησαν στον Τούρκο πρόεδρο μνήμες από το πραξικόπημα του 1960, όταν οι στρατιωτικοί είχαν συλλάβει τον τότε πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές μαζί με τον τότε πρόεδρο της χώρας, τον Τζελάλ Μπαγιάρ, και τους κρέμασαν.
Οι Τούρκοι αξιωματικοί, επί σχεδόν έναν αιώνα, είναι οι θεματοφύλακες του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, με βάση τις αρχές του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Αποτελούσαν δε, μέχρι το 2016, τον απόλυτα κυρίαρχο παράγοντα στο σύστημα εξουσίας της Τουρκίας. Ρόλος που «θεσμοθετήθηκε» ταυτόχρονα με την ίδρυση του τουρκικού κράτους από τον ίδιο τον Ατατούρκ. Από τότε, λοιπόν, θεωρούσαν καθήκον τους να βγαίνουν από τον στρατώνα τους, κάθε δέκα με δεκαπέντε χρόνια και να κάνουν πραξικοπήματα, για να «διορθώνουν» τα κατ’ αυτούς «κακώς κείμενα» των πολιτικών. Για του λόγου το αληθές, μετρήστε πραξικοπήματα: Το πρώτο έγινε το 1876 και ακολούθησαν του 1909, του 1912, του 1913, του 1960, του 1971, του 1980, του 1993, του 1997.
Τα παραπάνω ήταν όσα πέτυχαν... Εχουμε όμως και τις απόπειρες πραξικοπημάτων: Του 1962, του 1963, του 1969, του 1971 και του 2016. Το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 θεωρήθηκε σχεδόν απ’ όλους ότι ήταν η αφορμή για να ξηλωθεί ο έλεγχος των κεμαλιστών στον τουρκικό στρατό. Και πώς να μην το πιστέψουν σχεδόν όλοι, όταν, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, από την καταστολή του πραξικοπήματος, αποπέμφθηκαν πάνω από 20.000 στρατιωτικοί! Σχεδόν το 40% των αξιωματικών του στρατού και της αστυνομίας!
Βέβαια, ο Ερντογάν το ξήλωμα του κεμαλικού «βαθέως κράτους» στον στρατό το είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα... Από το 2003 όταν, στο πλαίσιο της προσαρμογής στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, έφερε οκτώ πακέτα μεταρρυθμίσεων, το ένα εκ των οποίων περιόριζε τον ρόλο του στρατού στην πολιτική ζωή. Για παράδειγμα, άλλαξε η δομή του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, που ήταν, μέχρι τότε, ένα πανίσχυρο όργανο του στρατού. Συγκεκριμένα, οι στρατιωτικοί έπαψαν να έχουν την πλειοψηφία σε αυτό, καταργούσε την εκτελεστική εξουσία του και τη θέση του γενικού γραμματέα δεν θα την είχε ένστολος, αλλά πολιτικός. Κατήργησε επίσης τις θέσεις εκπροσώπησης του στρατού στο Συμβούλιο Ανώτατης Εκπαίδευσης και στο Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.
Το «ξήλωμα» συνεχίστηκε το 2013 με τις διαβόητες δίκες για τις υποθέσεις «Εργκενεκόν» και «Βαριοπούλα». Το δίκτυο «Εργκενεκόν» ήταν μία συνωμοτική οργάνωση, που φέρεται να είχε ιδρύσει ο συνταγματάρχης της χωροφυλακής Νεκαμπετίν Εργκενεκόν και απέβλεπε στις δολοφονίες πολιτικών, δικαστών και θρησκευτικών ηγετών για τη δημιουργία κοινωνικής αναταραχής, ώστε να ανατραπεί η κυβέρνηση Ερντογάν. Το δε όνομα «Εργκενεκόν» έχει τη ρίζα του σε μία απρόσιτη περιοχή των βουνών Αλτάι, στην κεντρική Ασία, η οποία θεωρείται γενέτειρα των Τούρκων.
Στην ανατροπή της κυβέρνησης Ερντογάν απέβλεπε και το σχέδιο «Βαριοπούλα», με τη διαφορά ότι η κοινωνική αναταραχή θα δημιουργούνταν μέσω ψευδών κατηγοριών κατά της Ελλάδας για ανατινάξεις τζαμιών στην Κωνσταντινούπολη και την κατάρριψη τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους από ελληνικά στο Αιγαίο! Ομως και οι δύο υποθέσεις (η βασιμότητα των οποίων έχει αμφισβητηθεί ή έχει διογκωθεί τεχνηέντως), χρησιμοποιήθηκαν για να αρχίσει το ξήλωμα των κεμαλικών αξιωματικών και να ενοχοποιηθεί το κίνημα του μεγάλου πολιτικού αντιπάλου του Ερντογάν, του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Εως ότου οι ένοικοι του Λευκού Παλατιού στην Αγκυρα να ξυπνήσουν έντρομοι, πριν από λίγα 24ωρα, από τις κραυγές των Τούρκων ευέλπιδων, που κράδαιναν τα σπαθιά τους φωνάζοντας ότι είναι «στρατιώτες του Κεμάλ», στην τουρκική κοινωνία ο στρατός περιγραφόταν από τον Ερντογάν ως ο «τελευταίος στρατός του Ισλάμ», που, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να κληθεί να... απελευθερώσει και την... Ιερουσαλήμ! Ετσι πίστευαν ότι είχαν γαλουχήσει τους νεαρούς αξιωματικούς, που είχαν ανδρωθεί μέσα στο καθεστώς Ερντογάν... ως «στρατό του Ισλάμ» και σίγουρα όχι του... Κεμάλ!
Και η αγωνία του Τούρκου προέδρου -και όσων τον ακολουθούν- είναι να δημιουργηθούν και πάλι οι συνθήκες που θα επέτρεπαν να κηδεμονεύσει εκ νέου ο στρατός την πολιτική ζωή της Τουρκίας και η εξουσία των πολιτικών να μπει κάτω από την μπότα των στρατιωτικών. Κι αυτό μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει: Με νέο πραξικόπημα! Αυτό τρέμουν οι ένοικοι του Λευκού Παλατιού! Οπως έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ «οι δικτάτορες ιππεύουν τίγρεις από τις οποίες δεν τολμούν να κατέβουν, γιατί οι τίγρεις κάποια στιγμή αρχίζουν να πεινάνε». Και να μην ξεχνάμε ότι το φάντασμα του Μεντερές πλανάται ακόμα πάνω από την πολιτική ζωή της Τουρκίας...
ΥΓ.: Οίκοθεν νοείται ότι δεν έχει νόημα ο προβληματισμός εάν συμφέρει την πατρίδα μας να επικρατήσουν και πάλι οι κεμαλιστές ή να παραμείνουν στην εξουσία οι ισλαμιστές. Και αυτό γιατί μέχρι σήμερα ό,τι έχουμε υποστεί από την Τουρκία, το έχουμε υποστεί από τους κεμαλιστές (και από τα δικά μας λάθη, βεβαίως). Ενώ οι ισλαμιστές, από την πλευρά τους, το έχουν... τερματίσει με τις τουρκικές διεκδικήσεις, με το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας και -το χειρότερο- με το δηλητήριο με το οποίο ποτίζουν την τουρκική κοινωνία και ειδικά τους νέους τροφοδοτώντας εθνικό μίσος κατά των Ελλήνων.
