Δεν ξέρω αν είναι βαρύ, αλλά ειδικά τη σημερινή μέρα, 20 Σεπτεμβρίου, η παροιμία «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις» θα στριφογυρνάει στο μυαλό πολλών στελεχών του -τυπικά- κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης... Και αυτό γιατί σαν σήμερα, το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε, με ποσοστό 35,46%, τις πρόωρες εθνικές εκλογές που είχαν προκηρυχθεί μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.
Πολιτικά η περίοδος εκείνη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το τέλος των ψευδαισθήσεων, όχι μόνο εκείνων που -όπως ισχυρίστηκαν αργότερα- δεν ήξεραν τι αναλάμβαναν να διαχειριστούν, αλλά και εκείνων που αποφάσιζαν να αναθέσουν τις τύχες της χώρας σε εκείνους που υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες και, εντέλει, έκαναν ακριβώς τα αντίθετα απ’ ό,τι υπόσχονταν! Και επειδή, δυστυχώς, ξεχνάμε εύκολα, με αποτέλεσμα να κάνουμε τα ίδια λάθη, καλό είναι, από καιρού εις καιρόν, όταν οι επέτειοι το επιτρέπουν, να εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες και να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τα όσα έχουμε τραβήξει ως χώρα από διάφορους «μαθητευόμενους μάγους».
Εχουμε και λέμε λοιπόν... Καλοκαίρι του 2015, η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντί να καταργήσει με ένα νόμο και ένα άρθρο, όπως είχε υποσχεθεί -και είχε πιστέψει ο ελληνικός λαός- τα μνημόνια, είχε μπει σε διαπραγμάτευση με την τρόικα. Και επειδή, δυστυχώς, οι δανειστές, τελικά, δεν... χόρεψαν στον ρυθμό του ΣΥΡΙΖΑ, που θα τους βαρούσε... τα νταούλια, οι τότε έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας αποφάσισαν να πετάξουν το μπαλάκι της ευθύνης στον λαό και να αποφασίσει αυτός για το αν ήθελαν να οδηγήσουν τη χώρα σε άτακτη χρεοκοπία ή όχι. Ετσι, στις 27 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς, προκηρύχθηκε δημοψήφισμα, το οποίο διεξήχθη μία εβδομάδα αργότερα, στις 5 Ιουλίου 2015. Το ερώτημα ήταν αν θα έπρεπε να γίνει δεκτό ή όχι ένα νέο μνημόνιο με βάση την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι λίγους μήνες πριν, τον Δεκέμβριο του 2014, το περιβόητο «e-mail Χαρδούβελη», που ήταν μέρος της τότε διαπραγμάτευσης -όχι ειλημμ νη απόφαση- με τους δανειστές και αφορούσε μέτρα ύψους 500 εκατ. ευρώ, είχε γίνει «σημαία» από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά της τότε κυβέρνησης Σαμαρά.
Αποτέλεσμα; Τα 500 εκατ. ευρώ του «e-mail Χαρδούβελη», εάν εφαρμοζόντουσαν (να θυμίσουμε ότι λίγο μετά έπεσε η κυβέρνηση λόγω μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας), θα ήταν κάτι πολύ κακό, αλλά η επόμενη -αποφασιστική, σκληρή και... εθνικά υπερήφανη- διαπραγμάτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδήγησε στο δίλημμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, που επί της ουσίας ήταν: ή ένα νέο μνημόνιο με μέτρα 9 δισ. ευρώ ή άτακτη χρεοκοπία της χώρας! Τα περισσότερα στελέχη -όχι όλα- της τότε κυβέρνησης, άσχετα με το τι υποστήριζαν δημόσια, ήλπιζαν ότι η χρεοκοπία που επικρέμαται πάνω από τη χώρα σαν δαμόκλειος σπάθη θα τρομάξει την κοινωνία και θα βγάλει «λάδι» την τότε κυβέρνηση από τα λάθη της, που οδηγούσαν τη χώρα σε ένα, αχρείαστο, μέχρι τότε, νέο μνημόνιο 9 δισ. ευρώ!
Σκεφτείτε: Από τα 500 εκατ. ευρώ του Γκίκα Χαρδούβελη και επιπλέον με τη χώρα να έχει βγει δύο φορές στις αγορές, να έχει δανειστεί με λογικά, για την τότε περίοδο, επιτόκια, χωρίς ελλείμματα και με την οικονομία να έχει αρχίσει να σταθεροποιείται, στα 9 δισ. ευρώ ενός νέου «αριστερού» μνημονίου! «Οταν κάνεις την ανάγκη σου στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι», λέει μια άλλη σοφή λαϊκή ρήση... Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας εθίσει την κοινωνία στον λαϊκισμό βρέθηκε, χωρίς να το περιμένει, απέναντι σ’ ένα αποτέλεσμα (61,31%) που δεν περίμενε, αλλά και δεν ήθελε. Αντί να φορτώσει τον λαό με την ευθύνη να επιλέξει το νέο μνημόνιο, ο λαός φόρτωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη είτε να οδηγήσει τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά είτε να κάνει τη μεγάλη «κυβίστηση», σε απλά ελληνικά... «κωλοτούμπα»!
Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ευτυχώς για τη χώρα, η επιλογή που έγινε ήταν αυτή της «κωλοτούμπας»! Ετσι, λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στις 13 Ιουλίου, κόντρα στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η χώρα οδηγήθηκε σε ένα νέο μνημόνιο, με επαχθείς όρους, που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει, ενώ το κυβερνητικό κόμμα οδηγήθηκε σε διάσπαση, καθώς στις 21 Αυγούστου, 25 βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και έφτιαξαν τη Λαϊκή Ενότητα με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Η εσωκομματική αυτή κρίση (η μία από τις πολλές που προηγήθηκαν και απ’ αυτές που θα ακολουθούσαν) οδήγησαν στις 20 Αυγούστου στην παραίτηση της κυβέρνησης και στην πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Υπηρεσιακή πρωθυπουργός ανέλαβε η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, επιλογή που προκάλεσε αντιδράσεις, καθώς ήταν τέταρτη στην επετηρίδα όταν διορίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Βέβαια, την εποχή εκείνη, η Βασιλική Θάνου ήταν η μόνη διορισμένη ανώτατη δικαστικός, καθώς οι θέσεις των επικεφαλής στα άλλα δύο Ανώτατα Δικαστήρια της χώρας, στο Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο, ήταν κενές.
Η κρίση του ελληνικού λαού ήταν ξεκάθαρη: Σαν σήμερα, 20 Σεπτεμβρίου 2015, αποφάσισε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την ευθύνη και να κάνει πράξει όσα είχε υποσχεθεί. Πολιτικά, για το αν πέτυχε να εκπληρώσει την αποστολή αυτή, κρίθηκε τέσσερα χρόνια μετά, στις εκλογές του 2019... Και η αποτίμηση δεν ήταν θετική και επιπλέον με ένα μεγάλο κόστος για τη χώρα. Και γι’ αυτό ο λαός σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις ακολούθησαν όχι μόνο δεν επέλεγε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα ποσοστά του ήταν σε φθίνουσα πορεία. Και επειδή η «φτώχεια φέρνει γκρίνια» (του δώσαμε και κατάλαβε με τις παροιμίες σ’ αυτό το πόνημα), σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει μπει σ’ έναν κύκλο εσωτερικής περιδίνησης από τον οποίο φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ανακάμψει.
Το κακό είναι ότι για μια μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας ο λαϊκισμός είναι η κυρίαρχη πολιτική πρακτική. Υπόσχονται στους πάντες τα πάντα, κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με έναν μαγικό τρόπο χωρίς κόστος και σε σχεδόν μηδενικό χρόνο και εμφανίζονται ως διαπρύσιοι κήρυκες του πατριωτισμού ωσάν όλοι οι άλλοι να είναι προδότες. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όμως, δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν ότι στο τέλος το «τέρας» που εξέθρεψαν «έφαγε» και τους ίδιους, αυτούς δηλαδή που το τάιζαν!
ΥΓ.: Και επειδή ο λαϊκισμός εμφιλοχωρεί και σε... σοβαρούς αστούς, φερέλπιδες πολιτικούς και υποψήφιους νέους σωτήρες, όχι μόνο της χώρας, αλλά και των κομμάτων τους, μήπως μπορούν να μας εξηγήσουν τι σημαίνει και κυρίως τι εννοούν όταν υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν μια «πατριωτική οικονομία»; Για να μην τρελαθούμε, δηλαδή, στο τέλος!
