Πριν αλέκτορα φωνήσαι, πριν δηλαδή κλείσει ο κύκλος των εκλογών στη Γαλλία, η πρωτιά του σχηματισμού στον οποίο μετέχουν μεταξύ άλλων αριστεροί και σοσιαλιστές έχει… απόνερα στην Ελλάδα. Βγήκαν να πανηγυρίσουν οι θιασώτες της «συγκόλλησης» - ή αλλιώς της «συγχώνευσης» - ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι και ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίσθηκε προκειμένου να κάνει διθυραμβικές αναρτήσεις.
Δεν είναι η πρώτη φορά που, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να μεταφέρει στο εσωτερικό της χώρας μια πολιτική εξέλιξη του εξωτερικού και κυρίως χώρας- μέλους της ΕΕ. Η σύμπραξη του Αντόνιο Κόστα με το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία είχε χαιρετιστεί από τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με μηνύματα που παρέπεμπαν στα τότε εσωτερικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας.
Το ίδιο είχε κάνει και με αφορμή τη συνεργασία του Πέδρο Σάντσεθ με τους Podemos στην Ισπανία, αλλά και αυτή του Ολαφ Σoλτς στη Γερμανία, δεδομένου ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μετείχε ως παρατηρητής στους ευρωσοσιαλιστές έχοντας κατά νου ενδεχόμενη μεταπήδηση από την ευρωομάδα της Αριστεράς.
Στο πού έχουν οδηγήσει αυτές οι συνεργασίες είναι γνωστό. Είναι εύκολο επίσης να διαπιστωθεί μέσα από αναζήτηση. Και να πιστοποιηθεί η αδυναμία διακυβέρνησης χωρών μέσα σε διαρκείς κρίσεις –οικονομικές και κοινωνικές– από συνασπισμούς ομάδων, οι οποίες αδυνατούν να συμφωνήσουν σε κεντρικές πολιτικές θέσεις. Με αποτέλεσμα να καθίσταται δύσκολη η περαιτέρω συμπόρευση. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Πορτογαλίας και σήμερα της Γερμανίας, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες εμφανίζονται να καταποντίζονται όλο και περισσότερο σε κάθε εκλογική διαδικασία.
Στη Γαλλία μάλιστα υπάρχουν προβλήματα που ουδείς γνωρίζει πώς θα αντιμετωπιστούν εντός της «συμμαχίας» που συνεστήθη προκειμένου να ανακόψει την πορεία της Λεπέν και των ακροδεξιών στην εξουσία. Ηδη η προσπάθεια του Ζακ-Λικ Μελανσόν, ηγέτη της εκεί Αριστεράς, να αναγορεύσει εαυτόν ως το πρόσωπο που πρέπει να ηγηθεί και να αναλάβει τη θέση του πρωθυπουργού, προκαλεί αντιδράσεις εντός της συμμαχίας.
Μιας συμμαχίας ετερόκλητης. Που δεν συμφωνούν οι συμμετέχοντες σε βασικά θέματα. Και η οποία αν δεν βάλει νερό στο κρασί του ο Μελανσόν, δύσκολα θα μακροημερεύσει. Ηδη άλλωστε ακούγονται φωνές που αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο βουλευτές που εκλέγονται από το ενδυναμωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα να επιλέξουν σύμπραξή με το κόμμα του Μακρόν. Φήμες και φωνές που όμως δείχνουν την κατάσταση στη συμμαχία που κατέβηκε σε εκλογές χωρίς να ορίσει πρόσωπο που θα ηγηθεί ως εν δυνάμει πρωθυπουργός για να μη… διαλυθεί.
Και όμως, στην Ελλάδα άρχισαν οι αναλύσεις και οι αναφορές στα περί Κεντροαριστεράς. Η ετερόκλητη συμμαχία που στόχο είχε να ανακόψει τη Λεπέν έγινε παράδειγμα προς… μίμηση. Φυσικά, οι θιασώτες αυτών των… συγχωνεύσεων ή συγκολλήσεων παραβλέπουν το γεγονός πως στη Γαλλία χτύπησε… 112. Οχι για εκκένωση, αλλά για ιδιαίτερη προσοχή στον κίνδυνο πρωτιάς της Ακροδεξιάς. Κάτι που δεν ισχύει για την Ελλάδα, αφού πρώτο κόμμα είναι (και παραμένει με ισχυρή διαφορά) η ΝΔ.
Η εσπευσμένη ανάρτηση - μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα πιο πολύ αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη και όλους όσοι επιχειρούν να πείσουν πως είναι εφικτή η σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε επίσης ανάρτηση με διθυραμβικά σχόλια για τις εξελίξεις –που κάποιοι βλέπουν στη Γαλλία χωρίς να υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι δεδομένο–, ξεχνώντας όσα είπε το Σάββατο περί Κεντροαριστεράς. Κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση μέσα σε 24 –άντε λίγο παραπάνω– ώρες, δείχνοντας την αδυναμία καθορισμού συγκεκριμένης άποψης και θέσης.
Οι ίδιες αναλύσεις παραγνωρίζουν ένα ακόμη δεδομένο. Ο Εμανουέλ Μακρόν υπέστη βαριά ήττα. Εχασε το 40% της δύναμής του. Παραμένει όμως ρυθμιστής των εξελίξεων. Κατάφερε να βγει δεύτερος, να ξεπεράσει τη Λεπέν και να την αφήσει στην τρίτη θέση από την πρώτη του πρώτου γύρου και από αυτή των ευρωεκλογών. Προκηρύσσοντας εκλογές, έθεσε προ των ευθυνών του συνολικά το πολιτικό σύστημα και τους ίδιους τους Γάλλους, που για μια ακόμη φορά έσπευσαν να βάλουν αναχώματα στην άνοδο της Ακροδεξιάς. Εδειξαν πως ήταν αρκετό το μήνυμα που έστειλαν στις ευρωεκλογές.
Ναι, στη Γαλλία, όπως συνολικά στην Ευρώπη, οι πολίτες αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Επιθυμούν κυβερνήσεις που να ασχολούνται με την καθημερινότητά του. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κινείται σε αυτή την κατεύθυνση από την πρώτη στιγμή και σήμερα δίνει προτεραιότητα ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα. Οπότε το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορεί να γίνεται σύγκριση σε αυτό το επίπεδο. Η απάντηση γνωστή.
Οι όποιες αναλύσεις γίνονται και οι όποιες παραινέσεις στο εσωτερικό της χώρας αφορούν τα κόμματα που αναζητούν λόγο ύπαρξης και τους αρχηγούς τους που κοιτούν με προβληματισμό και φόβο το πολιτικό τους μέλλον. Προς το παρόν αυτό δεν αλλάζει.
Υγ.: Η προσπάθεια να μπει στο κάδρο και η Βρετανία με τη νίκη των Εργατικών μάλλον είναι κάπως… αποτυχημένη. Ακόμη και αυτή που κάνει λόγο για την ανάγκη των Βρετανών να αλλάξουν το κόμμα που κυβερνούσε επί 16 χρόνια. Είναι σχεδόν απλοϊκή αν δει κανείς σε βάθος χρόνου πως οι Συντηρητικοί σχεδόν διαλύθηκαν, έχοντας οδηγήσει και τη χώρα τους εκτός ΕΕ…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
