Τον Απρίλιο του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέθετε πρόταση μομφής κατά του Παύλου Πολάκη, ο οποίος είχε εξαπολύσει τότε μια αισχρή επίθεση κατά του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, πρώην –πλέον– ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Μια επίθεση που είχε καταγγελθεί ακόμη και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι έκανε ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας; Μετέτρεψε την πρόταση μομφής σε πρόταση… εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί θυμηθήκαμε το περιστατικό αυτό. Για το αν επιχειρείται σύγκριση ή συμψηφισμός με την υπόθεση του Λευτέρη Αυγενάκη και το βίαιο ξέσπασμά του έναντι ενός υπαλλήλου στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και τη γενικότερη στη συνέχεια συμπεριφορά του. Για το κατά πόσο συγκρίνονται αυτά τα δύο περιστατικά ή για το αν τίθεται θέμα συμψηφισμού με όλα όσα έχει πει και έχει κάνει ο Παύλος Πολάκης ή όσα έχουν κάνει άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι βέβαιο ότι θα ειπωθεί πως ο Λευτέρης Αυγενάκης χειροδίκησε. Οτι η συμπεριφορά του ήταν άθλια, απαράδεκτη όχι μόνο για βουλευτή, για οποιονδήποτε πολίτη. Οτι έδειξε, πέραν των υπολοίπων, και αλαζονεία. Και αυτή είναι η πραγματικότητα, ουδείς δύναται να την αμφισβητήσει.
Οι πληροφορίες δε ότι επικαλέστηκε, έναντι των αστυνομικών που έσπευσαν στο σημείο, τη βουλευτική του ασυλία κάνει την υπόθεση ακόμα χειρότερη, διότι κάποιοι ξεχνούν τον ρόλο και τη θέση τους. Κυρίως ξεχνούν ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι. Και ότι όσοι κατέχουν αξιώματα η μόνη διαφορά που έχουν είναι πως οι υποχρεώσεις τους είναι μεγαλύτερες και περισσότερες έναντι αυτών που καλούνται να υπηρετήσουν.
Το μήνυμα Μητσοτάκη
Μόνο που και σε αυτήν την περίπτωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντέδρασε άμεσα και με κάθετο τρόπο ακολουθώντας όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες, ώστε ο Λευτέρης Αυγενάκης να βρεθεί εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Διότι το μήνυμα του πρωθυπουργού ήταν από την αρχή σαφές. Από την αρχή της ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας το 2019. Και ποιο είναι αυτό;
Οτι δεν θα δεχθεί αλαζονικές συμπεριφορές από κανέναν. Οτι δεν θα επιτρέψει σε κανένα στέλεχος της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας να ξεφύγει από τις αρχές της μεγάλης παράταξης της οποίας ηγείται ο ίδιος. Αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έχει κάνει πράξη σε κάθε περίπτωση που έχει προκύψει, σε κάθε ζήτημα που έχει τεθεί. Η περίπτωση του Λευτέρη Αυγενάκη ήρθε να το επιβεβαιώσει, δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. δεν χρειάστηκε πολύ να πάρει την απόφασή του. Τα όσα ακολούθησαν έως τη διαγραφή ήταν διαδικαστικά, δεδομένης της αδιάψευστης μαρτυρίας που έδωσε το βίντεο το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας.
Ο παλιός «καλός» ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ…
Στο πλαίσιο αυτό, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την υπόθεση σε μια συνολική επίθεση κατά του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης και της Ν.Δ. και να γενικεύσει κάνοντας λόγο και για αλαζονεία προκαλεί, κυρίως διότι φέρνει στη μνήμες τις προσπάθειες να αποδώσει συνολικά στην κυβερνώσα παράταξη ευθύνες για κάθε τι που συμβαίνει. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επιχείρηση να ταυτιστεί μια ολόκληρη παράταξη με παιδοβιαστές, βιαστές, γυναικοκτόνους και κάθε είδους εγκληματική δραστηριότητα. Ακόμη και επιχείρηση ταύτισης με την Greek Mafia έχει στηθεί εδώ και χρόνια.
Και σε αυτήν την προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κάτι ακόμη χειρότερο. Διαχωρίζει τη βία. Εμφανίζεται να υποστηρίζει πως η βία έχει πολλές μορφές που δεν πρέπει να κρίνονται και να αντιμετωπίζονται το ίδιο. Oτι η λεκτική βία, η στοχοποίηση με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο είναι διαφορετική από τη χειροδικία. Ίσως να είναι και έτσι, όμως η στοχοποποίηση, η δολοφονία χαρακτήρα, το bullying και οι διαρκείς απειλές είναι βία. Και σε αυτό δεν χωρά αμφισβήτηση.
Ως εκ τούτου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως η περίπτωση του Λευτέρη Αυγενάκη είναι ενδεικτική για τη Ν.Δ., τότε τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον Παύλο Πολάκη που απειλούσε να θάψει δημοσιογράφο τρία μέτρα κάτω από τη γη μιλώντας από το έδρανο του αναπληρωτή υπουργού, τι να πει για την υπόθεση Κυμπουρόπουλου, τους εισαγγελείς και δικαστές, δεκάδες δημοσιογράφους και άλλα πρόσωπα. Ή για τον Γιώργο Βαρεμένο ή για άλλα στελέχη του κόμματος, νυν και πρώην.
Στελέχη για τα οποία ουδέποτε κίνησε οποιαδήποτε διαδικασία. Ακόμη και η προσπάθεια να διαγραφεί από τον Αλέξη Τσίπρα ο Παύλος Πολάκης είχε… αποτύχει. Ο δε Στέφανος Κασσελάκης δηλώνει περήφανος όταν του λένε πως έχει «ψυχή Πολάκη».
Ναι, το θέμα δεν είναι το κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο Λευτέρης Αυγενάκης και το βίαιο ξέσπασμά του. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε ως αντιπολίτευση να καταδικάσει το γεγονός και να ζητήσει την αποπομπή του. Αναφαίρετο δικαίωμά του. Το έχασε όμως όταν επιχείρησε –και συνεχίζει να επιχειρεί– να ταυτίσει συμπεριφορά ενός στελέχους με μια ολόκληρη παράταξη.
Ειδικά όταν ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι τα μηνύματα που στέλνει δεν έχουν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Και ότι όταν δεν γίνονται αντιληπτά, λαμβάνονται μέτρα. Αμεσα και κάθετα…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
