Από το 2019, την επομένη σχεδόν των εκλογών της 7ης Ιουλίου, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξαν να αποδώσουν στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση αλαζονική συμπεριφορά. Στις εκλογές του 2023 –μετά την πανωλεθρία της πρώτης εκλογικής μάχης– το έθεσαν ως κεντρική αντιπολιτευτική γραμμή, απέτυχαν όμως με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο Στέφανος Κασσελάκης το επανέφερε στο προσκήνιο με αποτέλεσμα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα στελέχη της Κουμουνδούρου να επιχειρούν να το θέσουν για κάθε ζήτημα.
Το «41τακατό» έγινε σύνθημα στο Διαδίκτυο και μόνιμη αναφορά κάθε στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό για να πειστούν οι πολίτες ότι η αυτοδυναμία –την οποία δηλώνει ο Στέφανος Κασσελάκης ότι επιδιώκει στις επόμενες εθνικές εκλογές– είναι κάτι… κακό για τη χώρα. Οτι ουσιαστικά οι ψηφοφόροι έκαναν λάθος που έδωσαν ισχυρή αυτοδυναμία σε μια κυβέρνηση που κλήθηκε και καλείται να αντιμετωπίσει συνεχείς κρίσεις διεθνούς επιπέδου, επιχειρώντας παράλληλα να ανατάξουν τη χώρα και την οικονομία σε συνδυασμό με τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Ενα αρκετά δύσκολο παζλ.
Η υπόθεση του Λευτέρη Αυγενάκη θεωρήθηκε από την Κουμουνδούρου και την ηγετική της ομάδα ως «ευκαιρία» για να τεθεί εκ νέου το θέμα της αλαζονείας. Η συμπεριφορά του τέως υπουργού και πρώην βουλευτή –νυν ανεξάρτητου– της Νέας Δημοκρατίας στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» κρίθηκε ένα είδος δώρου, μόνο που ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της κυβερνώσας παράταξης κινήθηκε άμεσα, δείχνοντας πως τέτοια φαινόμενα δεν έχουν χώρο σε ένα κόμμα το οποίο θέτει ως βασική του αρχή ζητήματα συμπεριφοράς και ήθους.
Το ερώτημα όμως που τίθεται μετά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το Σάββατο και τα όσα έγιναν γνωστά για στιχομυθίες μεταξύ του Στέφανου Κασσελάκη και στελεχών του κόμματος, είναι το εξής: Πόσο διαφέρει το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που φέρεται να έχει πει ο Λευτέρης Αυγενάκης από το «Να με αποκαλείς πρόεδρο» που φέρεται να είπε ο Στέφανος Κασσελάκης στον Χρήστο Σπίρτζη, την ώρα που από το βήμα της συνεδρίασης ασκούσε κριτική στον πρόεδρο και την ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου;
Ναι, η συμπεριφορά του Λευτέρη Αυγενάκη είναι συνολικά καταδικαστέα. Αλλά αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που έγινε σύνθημα στο Διαδίκτυο για να υποστηριχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αφορά ολόκληρη τη Νέα Δημοκρατία –στο πλαίσιο της γνωστής τακτικής που ακολουθείται επί σειρά ετών–, που δείχνει αλαζονεία, πού υπερέχει του «να με αποκαλείς πρόεδρο», όταν αυτό προέρχεται από ένα πρόσωπο το οποίο επιμένει να εμφανίζεται ως το νέο «παιδί του λαού»;
Ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης σε κάθε συνέντευξή του όταν τον ρωτούν πώς να τον αποκαλούν έχει δηλώσει πως θέλει να τον φωνάζουν Στέφανο –με το μικρό του όνομα δηλαδή– στο πλαίσιο της «αδιαμεσολάβητης» σχέσης και επαφής που υποστηρίζει ότι έχει με τους πολίτες. Δεν παραλείπει άλλωστε με κάθε ευκαιρία να δηλώνει πως είναι ένα παιδί της… ξενιτιάς που πρόκοψε και επέστρεψε στην Ελλάδα για να προσφέρει έχοντας καταφέρει να χτίσει μια περιουσία που του επιτρέπει να μη δουλέψει ξανά.
Το Σάββατο εκνευρίστηκε από όσα έλεγε ο Χρήστος Σπίρτζης και του ζήτησε να τον αποκαλεί… πρόεδρο και όχι Στέφανο. Οπως προεκλογικά είχε εκνευριστεί κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης, που σε ζωντανή σύνδεση αρνήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση, έβγαλε το μικρόφωνο και έφυγε εκτός… εικόνας. Ανάλογο περιστατικό σε ραδιοφωνικό σταθμό τοπικό, όπου και πάλι αποχώρησε προκαλώντας πανικό στην Κουμουνδούρου.
Αυτά είναι κάποια πιο προσωπικά περιστατικά. Υπάρχουν και άλλα που συνδέονται με το κόμμα που παρέλαβε. Το αν θέλει να διαλύσει όργανα και οργανωτική δομή είναι δικαίωμά του, πολύ περισσότερο αν το αποδεχθούν τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως το να μιλά για τον «δικό μου ΣΥΡΙΖΑ» προκαλεί εντυπώσεις. Αλλά και το να υποστηρίζει πως το κόμμα στο οποίο ηγείται είναι η «δεσπόζουσα» πολιτική δύναμη στο χώρο της Κεντροαριστεράς με ποσοστό της τάξεως του 14,9% στις ευρωεκλογές και με ελάχιστη διαφορά από το τρίτο κόμμα, που επίσης διεκδικεί τον συγκεκριμένο χώρο, δίνει ανάλογα δείγματα.
Το ίδιο και η αποτίμησή του, σύμφωνα με την οποία αυτός κατάφερε να μειώσει το ποσοστό της ΝΔ. Οτι οι πολίτες τον άκουσαν. Βέβαια, δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί δεν τον ψήφισαν, αλλά προτίμησαν την αποχή, αν και γι’ αυτό το θέμα επιχειρεί να επιρρίψει ευθύνες στον προκάτοχό του, στην απουσία προγράμματος και τη δομή του κόμματός του που θέλει τώρα να αλλάξει. Οταν για μια αποτυχία ρίχνεις ευθύνες στους άλλους, αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό αλαζονείας;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή δηλώνει «πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης», αν και το σωστό είναι πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεδομένου ότι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είναι ο Σωκράτης Φάμελλος. Αλλά αυτό είναι μια μικρή παράμετρος.
Σε κάθε περίπτωση, η θέση και ο τίτλος που ο καθένας κατέχει δεν εμπνέουν αυτομάτως σεβασμό. Αυτός κερδίζεται. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι μισοί σχεδόν είναι.. πρόεδροι.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
