Ονειρο ήταν και χάθηκε για τους θιασώτες της σύμπραξης της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο λόγος για τη… γαλλική συμμαχία των κομμάτων που συγκρότησαν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και το οποίο ψήφισαν οι πολίτες μπροστά στο φόβο να έρθει στην εξουσία η Λεπέν. Τα όσα γίνονται εντός της… συμμαχίας έρχονται να επιβεβαιώσουν όλους όσοι κράτησαν αποστάσεις από τους εδώ πανηγυρισμούς. Αλλά και όλους όσοι μιλούν πως η μάχη για την καρέκλα μπορεί να χαλάσει και τα σύμφωνα… συμβίωσης.
Στην Ελλάδα, η νίκη του Νέου Λαϊκού Μετώπου και η ανατροπή του εκλογικού σκηνικού στη Γαλλία αποτέλεσαν αντικείμενο έντονου σχολιασμού. Εγιναν αποδεκτές με πανηγυρισμούς και διθυραμβικά σχόλια. Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά, χύθηκαν κιλά μελάνης σε αρθρογραφία προκειμένου να συνδυαστούν οι εξελίξεις στη χώρα αυτή με τις συζητήσεις περί «συγχώνευσης», «συγκόλλησης» ή «σύμπραξης» για να νικηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Αλλωστε στην Ελλάδα όλα κινούνται γύρω από το πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χάσει τις επόμενες εθνικές εκλογές. Οχι για το πώς θα καταρτιστεί μια πρόταση σχετικά με το πώς μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Οχι για το πώς θα γίνει μια σοβαρή πρόταση εναλλακτική προκειμένου να ανταποκριθούν τα κόμματα στο ρόλο της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό αναζητούνται δίοδοι επικοινωνίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό έχουν βγει στο σεργιάνι στελέχη που μιλούν για… συμπράξεις.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ανοίγουν τις συζητήσεις. Το «μαζί» του Αλέξη Τσίπρα, οι αναφορές διεκδικητών της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτα άλλο από παραινέσεις για συμπράξεις προκειμένου να τις αξιοποιήσουν μέσα από μια… επανεμφάνιση. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει κρύψει και είναι και η αιτία της ανοιχτής σύγκρουσής του με τον διάδοχό του, τον Στέφανο Κασσελάκη.
Μόνο που αυτά δεν αφορούν τους πολίτες. Τους πολίτες του αφορά η διακυβέρνηση της χώρας. Η πολιτική σταθερότητα και η ασφάλεια. Τα δύο βασικά χαρακτηριστικά για να επιτευχθεί η ανάπτυξη και να δημιουργηθούν εκείνες οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες που συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, της καθημερινότητας.
Η… φωτοβολίδα της Γαλλίας, που άναψε και κράτησε τόσο όσο χρειαζόταν για να ανακοπεί η πορεία της Λεπέν και της Ακροδεξιάς, είναι αδύνατον να φωτίσει το δρόμο των θιασωτών της κεντροαριστερής σύναξης στην Ελλάδα. Πρώτα απ’ όλα στην Ελλάδα δεν υπάρχει Λεπέν. Τα κόμματα από την Κεντροαριστερά και πέρα δεν μπορούν να επικαλεστούν, στα σοβαρά, κάτι τέτοιο. Ψελλίζουν διάφορα περί «κράτους δικαίου», πετούν ατάκες περί «χούντας», κηρύσσουν κάθε τρεις και λίγο «ανένδοτους», όμως όλα αυτά είναι απλά πυροτεχνήματα.
Οι εξελίξεις στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο, ο εμφύλιος που ξεκίνησε και η σύγκρουση του Μελανσόν με τους σοσιαλιστές αναδεικνύουν την αδυναμία σύγκλισης όταν αυτοί που θέλουν να ηγηθούν αρέσκονται στον εύκολο λαϊκισμό. Θυμίζει κάτι αυτό; Μα ναι, την ελληνική πολιτική σκηνή. Ο Ζακ-Λικ Μελανσόν έχει ένα πρόγραμμα που θυμίζει το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» αρχικά, επί της ουσίας όμως θυμίζει όλα όσα υποσχέθηκε η αντιπολίτευση στην Ελλάδα πριν τις ευρωεκλογές. Λεφτόδεντρα με τα κλαδιά να βαραίνουν από τους… καρπούς της υποσχεσιολογίας και των πλειοδοσιών που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Και είναι αυτό ακριβώς που καθιστά αδύνατες τις συμπράξεις. Πέραν της σφαγής –που στην Ελλάδα ήδη γίνεται– για το ποιος θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας σύμπραξης, το ζήτημα είναι οι προτάσεις. Οι προγραμματικές συγκλίσεις. Φανταστείτε πως στη Γαλλία υπήρξε μια κάποια τυπική σύγκλιση. Στην Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αυτό; Αντε και στο τέλος της ημέρας υπάρχει μια συμφωνία. Το ερώτημα είναι άλλο. Ποιο; Μα το αν μπορούν να ξεχαστούν όσα έχουν προηγηθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το πλέον πρόσφατο γεγονός. Το θέμα της σκευωρίας της Novartis, εξαιτίας του οποίου διασύρθηκαν πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Και ναι μεν βρίσκονται εκτός κομματικού πλαισίου, όμως δεν αλλάζει αυτό που έγινε.
Και δεν είναι το μόνο. Τα εθνικά και εξωτερικά θέματα, τα θέματα της οικονομίας και τα θέματα ασφάλειας, είναι τομείς για τους οποίους ουδείς γνωρίζει αν και πώς μπορεί να υπάρξει σύγκλιση. Δυστυχώς, για τους θιασώτες της σύγκλισης αυτού του επιπέδου δεν υπάρχει δράκος. Δεν υπάρχει «εχθρός» απέναντι. Δεν υπάρχει «μπαμπούλας» στην Ελλάδα σε επίπεδο κομμάτων εξουσίας.
Γι’ αυτό και η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού δεν είναι εφικτή. Και αυτό καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις μετά τις ευρωεκλογές, το μήνυμα των οποίων τελικά δείχνει να έλαβε μόνον ο πρωθυπουργός που έχει πατήσει γκάζι με κεντρική προτεραιότητα την αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας, της ακρίβειας και του κόστους ζωής, όπως έγινε και με την περίπτωση των αποκλίσεων των τιμών στη χονδρική του ρεύματος…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
