Σαν σήμερα, στις 10 Αυγούστου 1920, η αίθουσα στις Σέβρες έμοιαζε να χωράει ολόκληρη την Ιστορία. Στο κέντρο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο άνθρωπος που έμοιαζε να κουβαλά στους ώμους του τα όνειρα γενεών. Με την υπογραφή του, η Ελλάδα αποκτούσε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και τη διοίκηση της Σμύρνης.
Ήταν η ώρα που το όραμα της «χώρας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» δεν ήταν πια ποίηση· ήταν χάρτης, σύνορα, πραγματικότητα. Ήταν η κορύφωση μιας πορείας αίματος και θυσιών.
Το χαμόγελο του Βενιζέλου εκείνη την ημέρα έκρυβε πόνο και κούραση, αλλά και μια ήρεμη βεβαιότητα ότι είχε φέρει την Ελλάδα στο απόγειο της δύναμής της. Από τον Όλυμπο μέχρι την Καππαδοκία και από το Αιγαίο ως την Προποντίδα, η ελληνική ψυχή ένιωθε πως οι αιώνες δουλείας είχαν βρει απάντηση. Κι όμως, η Ιστορία ποτέ δεν μένει ακίνητη. Οι θυσίες εκείνης της γενιάς μάς θυμίζουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν είναι για πάντα. Τότε, μια Τουρκία ηττημένη υπέγραφε.
Σήμερα, μια Τουρκία νευρική και αναθεωρητική προκαλεί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, επιχειρώντας να ξαναγράψει χάρτες. Η διαφορά είναι πως σήμερα, η Ελλάδα έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις όχι με συνθήματα αλλά με σχέδιο.
Με ενίσχυση της άμυνας, διπλωματικές συμμαχίες και ψύχραιμη ηγεσία που δεν παίζει το παιχνίδι της έντασης. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ξέρει ότι η εθνική ισχύς χτίζεται μέρα τη μέρα – και όχι μόνο με όπλα, αλλά και με αξιοπιστία, οικονομική σταθερότητα και διεθνές κύρος. Σαν σήμερα, το 1920, η Ελλάδα άγγιξε το όνειρο.
Σήμερα, η πρόκληση είναι να το διαφυλάξει – και να το μετατρέψει σε ασπίδα για τις επόμενες γενιές. Γιατί η Ιστορία μπορεί να μη χαρίζεται, αλλά ανταμείβει εκείνους που ξέρουν να παίζουν το μακρύ παιχνίδι.
