Σαν σήμερα, 13 Αυγούστου 2004, η Αθήνα ανασαίνει ξέροντας ότι τα μάτια όλου του πλανήτη είναι καρφωμένα πάνω της. Ο ήλιος μόλις έχει δύσει και το Ολυμπιακό Στάδιο λάμπει σαν φλόγα μέσα στη νύχτα. Στους δρόμους, ο αέρας μυρίζει καλοκαίρι και προσμονή. Στις κερκίδες, οι θεατές δεν κάθονται· πάλλονται. Σε λίγα λεπτά, η Ελλάδα θα συστηθεί ξανά στον κόσμο.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έχει ετοιμάσει ένα ταξίδι που χωράει χιλιάδες χρόνια μέσα σε μερικές ώρες. Ξεκινάει με έναν κομήτη που σχίζει τον ουρανό και καταλήγει σε μια σταγόνα νερού που απλώνεται σε ολόκληρη την αρένα. Από εκεί, η σκηνή μεταμορφώνεται: το νερό γίνεται θάλασσα, κι η θάλασσα γίνεται δρόμος για καράβια, μύθους, θεούς και ανθρώπους. Ένας Κένταυρος καλπάζει φέρνοντας την αρχαία μνήμη στο σήμερα, αγάλματα ζωντανεύουν, κι ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού περνά σαν ζωντανή ζωγραφιά μπροστά στα μάτια μας.
Και μετά, η παρέλαση. 11.099 αθλητές από 202 χώρες μπαίνουν ένας-ένας στον ρυθμό του DJ Tiësto, που μετατρέπει την Ολυμπιακή πομπή σε παγκόσμιο πάρτι. Σημαίες κυματίζουν, χειροκροτήματα σκάνε σαν πυροτεχνήματα, και κάθε χώρα παίρνει το δικό της κομμάτι χειροκροτήματος. Όμως η κορύφωση έρχεται στο τέλος: η ελληνική αποστολή μπαίνει τελευταία, όπως προστάζει η παράδοση. Σημαιοφόρος ο Πύρρος Δήμας, με το χαμόγελο και τη σιγουριά του ανθρώπου που έχει κερδίσει τρεις φορές την κορυφή του κόσμου. Εκείνη τη στιγμή, το στάδιο δεν είναι πια στάδιο, είναι καρδιά που χτυπά σε έναν ρυθμό.
Η τελετή δεν είναι απλώς φαντασμαγορία. Είναι μια αφήγηση για το πώς η Ελλάδα γέννησε το πνεύμα του Ολυμπισμού και το παραδίδει ξανά στον κόσμο, ατόφιο αλλά και ανανεωμένο. Από τα αρχαία στάδια της Ολυμπίας μέχρι το υπερσύγχρονο ΟΑΚΑ, η διαδρομή είναι η ίδια: ιδανικά, αθλητές, και η άσβεστη φλόγα.
Οι εφημερίδες της επόμενης μέρας μιλούν για την «λαμπρότερη τελετή όλων των εποχών». Οι ξένοι δημοσιογράφοι παραδέχονται ότι η Ελλάδα δεν απλώς στάθηκε στο ύψος της, αλλά έβαλε τον πήχη εκεί που δύσκολα φτάνει κανείς.
Κι όσοι ήμασταν εκεί ή έστω μπροστά στην τηλεόραση θυμόμαστε το ίδιο πράγμα: πως εκείνη η νύχτα δεν ήταν απλά η αρχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Ήταν μια στιγμή που έμοιαζε να σταματά ο χρόνος, να ανοίγει η Ιστορία και να χωράει μέσα της όλους μας.
