Τα προβλήματα δεν έχουν ημερομηνία λήξης: ειδικά στην Ελλάδα που τα προβλήματα είναι συνυφασμένα με τις παθογένειες δεκαετιών. Κανονικά ημερομηνία λήξης έπρεπε να έχει το κράτος και μάλιστα αυτή η ημερομηνία να έχει παρέλθει προ πολλού. Εκ του αποτελέσματος, το μοντέλο της κατ’ ευφημισμόν αποκέντρωσης δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε και όπως τέλος πάντων πίστευαν όσοι το σχεδίασαν. Το μοντέλο είναι «ληγμένο»: Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες πιστώνονται τα καλά και χρεώνουν τα κακά στις κυβερνήσεις. Πολύ απλά οι περισσότεροι γίνονται «μάγκες» με τα κονδύλια της κεντρικής κυβέρνησης: Δηλαδή με τα λεφτά των φορολογουμένων.
Δεν είναι η στιγμή να ανοίξει η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του κράτους με βάσει τις σημερινές ανάγκες. Ούτε η κατάσταση το επιτρέπει ούτε οι περιστάσεις ευνοούν μια τέτοια συζήτηση. Προέχει, έχοντας την εμπειρία του «Ιανού» και την αποτελεσματική αντίδραση της κυβέρνησης πριν από δύο χρόνια, μια αντίστοιχου και μεγαλύτερου επιπέδου κινητοποίηση. Αναμφίβολα ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως τότε θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αλλωστε απέδειξε μέσα από αλλεπάλληλες κρίσεις ότι δεν είναι πρωθυπουργός για τα εύκολα αλλά για τα δύσκολα: και όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, όπως είχε πει ο Τζον Κένεντι, οι ζόρικοι συνεχίζουν.
Προφανώς η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι ήταν με τον «Ιανό» και αυτό αποτελεί μια μεγάλη δοκιμασία για την κυβέρνηση. Τη βιώνουν με δραματικό τρόπο οι κάτοικοι των περιοχών που επλήγησαν, το γνωρίζει ο πρωθυπουργός που καλείται πάλι να δράσει άμεσα ώστε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις λανθασμένων επιλογών του παρελθόντος.
