Δύο «πολιτικές πατροκτονίες» μέσα σε λίγες ημέρες και μάλιστα με αφορμή το αποτέλεσμα των... αδιάφορων (κατά τα άλλα) ευρωεκλογών δεν το λες και κάτι συνηθισμένο. «...Πατροκτονίες αδυνάμων υιών που διαχειρίζονται το θέαμα...» για να κλέψω, παραφράζοντας, τον Γιώργο Βέλτσο, όταν έγραφε για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, πριν από πολλά χρόνια, στην εφημερίδα «Τα Νέα». «Πατροκτονία» πρώτη: Στέφανος Κασσελάκης τον Αλέξη Τσίπρα και «Πατροκτονία» δεύτερη: Χάρης Δούκας τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Για την πρώτη περίπτωση, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι βρίσκει εφαρμογή η λαϊκή ρήση «όλα εδώ πληρώνονται»! Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων το 2006 και έγινε πρόεδρος του τότε Συνασπισμού το 2008 χάρις στον Αλέκο Αλαβάνο. Ομως, ο νεαρός, τότε, πολιτικός εξελίχθηκε σε «πατροκτόνο» για το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς. «Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του. Και ήταν και Θεός ο Χριστός...», δήλωνε απογοητευμένος στη «Lifo» το 2016 ο Αλέκος Αλαβάνος. Ετσι, λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός βίωσε, ίσως με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο, τι σημαίνει «πολιτική πατροκτονία». Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αυτή η «αιματηρή»... κομματική διαδικασία πήγε να ξεκινήσει σαν μια «πολιτική παιδοκτονία». Ολοι θυμούνται την παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, τρεις ώρες πριν ξεκινήσει το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, τον περασμένο Φεβρουάριο, με την οποία καλούσε τον Στέφανο Κασσελάκη να προσφύγει στη βάση, που τον είχε εκλέξει, όταν ο ίδιος ο σημερινός αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε θέσει στην Πολιτική Γραμματεία θέμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Και ενώ όλοι περίμεναν να έχουμε την πρώτη «πολιτική «παιδοκτονία», ο Στέφανος Κασσελάκης αιφνιδίασε λέγοντας «βρείτε μου αντίπαλο και πάμε να μετρηθούμε». Αντίπαλος βρέθηκε στο πρόσωπο της Ολγας Γεροβασίλη, η οποία όμως έκανε πίσω την τελευταία στιγμή αφήνοντας εκτεθειμένο τον Αλέξη Τσίπρα στο πρώτο «πατροκτόνο» χτύπημα του Στέφανου Κασσελάκη, το οποίο δεν ήταν μεν «θανατηφόρο», αλλά ήταν η αρχή μιας «αιματηρής» σύγκρουσης ανάμεσα στον τέως και τον νυν πρόεδρο, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αποκορύφωμα τους ισχυρισμούς περί «μαύρων» ταμείων στον ΣΥΡΙΖΑ επί προεδρίας Τσίπρα!
Η δεύτερη «πατροκτονία» έχει κοινά χαρακτηριστικά με την πρώτη, αλλά και κάποιες διαφορές. Αν δεν υπήρχε ο Νίκος Ανδρουλάκης, τον Χάρη Δούκα «δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Κατσιφάρας. Τον ήξερε όμως ο... θυρωρός της Χαριλάου Τρικούπη, μιας και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά τον είχε ορίσει τομεάρχη Ενέργειας του κόμματος. Και συνέχιζε να τον γνωρίζει –ο συγκεκριμένος θυρωρός– και την περίοδο που τα ηνία του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος τον διατήρησε στη θέση αυτή. Ομως, το γεγονός ότι γνωρίσαμε πολιτικά τον Χάρη Δούκα χάρις στον Νίκο Ανδρουλάκη δεν εμπόδισε τον καθηγητή Ενεργειακής και Περιβαλλοντικής Πολιτικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να είναι το πρώτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που τον αμφισβήτησε απροκάλυπτα.
Βέβαια, οι «κακές γλώσσες» μέσα στο ΠΑΣΟΚ λένε ότι αυτή η πολιτική «πατροκτονία» δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Οι φιλοδοξίες του Χάρη Δούκα είχαν φανεί από την ημέρα που κέρδισε τον Δήμο της Αθήνας. Οι ίδιες «κακές γλώσσες» έλεγαν ότι πλέον, με την εκλογή του Χάρη Δούκα, ο Νίκος Ανδρουλάκης απέκτησε εσωκομματικό αντίπαλο. Και, όπως φαίνεται, οι «κακές γλώσσες» είχαν δίκιο για την –όπως αποδείχθηκε– άκρατη φιλοδοξία του Χάρη Δούκα να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη» στο ΠΑΣΟΚ. Εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε ότι ο Δήμος της Αθήνας ήταν το σκαλοπάτι για να πατήσει και να ανέβει στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα στη περίοπτη θέση του προέδρου ενός ιστορικού κόμματος. Οσο για την προσπάθειά του να δικαιολογηθεί στο λαό της Αθήνας, αλλά και σε εκείνους που κρίνουν ότι η απόφασή του αυτή παραβιάζει έναν βασικό αξιακό κώδικα, ότι δεν θα εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και θα κρατήσει και τις δύο θέσεις –εφόσον βέβαια εκλεγεί– είναι... «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». «Δύο καρπούζια σε μια μασχάλη δεν χωράνε» ή και αν χωρέσουν ο κίνδυνος το ένα να πέσει και να σπάσει είναι μεγάλος... Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με... καρπούζια, αλλά με το μέλλον της Αθήνας και των κατοίκων της! «Ψιλά γράμματα», θα μου πείτε, μπροστά στη φιλοδοξία να σωθεί το ΠΑΣΟΚ και δι’ αυτού η χώρα!!! Και αυτό το τελευταίο είναι ένα κοινό σημείο του Χάρη Δούκα και του Στέφανου Κασσελάκη. Και οι δύο πιστεύουν –και θέλουν να μας πείσουν γι’ αυτό– ότι είναι πολιτικοί Μεσσίες «διά πάσαν νόσον...», προορισμένοι από την Ιστορία να σώσουν τη χώρα! Αλλά από... «σωτήρες» έχουμε χορτάσει! Κάποιους, μάλιστα, τους έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά!
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στο εσωτερικό των περισσοτέρων πολιτικών παρατάξεων η κατάσταση θυμίζει κινούμενη άμμο. Οι ιδεολογίες δοκιμάστηκαν σκληρά, έχασαν κάθε έννοια και αξία στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινωνίας από τις πρακτικές που αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν τα κόμματα τα οποία κυβέρνησαν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Ως αποτέλεσμα, οι όποιες ιδεολογίες μεταλλάχθηκαν σε έναν απροσδιόριστο «χυλό» και, αντί για αντιπαράθεση ιδεών, έμεινε η αντιπαράθεση προσώπων. Οπλο τους ο λαϊκισμός υποσχόμενοι στους πάντες τα πάντα! Ετσι, λοιπόν, απομένει να δούμε αν τελικά οι «πατροκτονίες», που παρακολουθούμε να συμβαίνουν σήμερα στην πολιτική σκηνή, είναι πράξεις «αδυνάμων υιών», που διαχειρίζονται απλώς το πολιτικό θέαμα. Και, βέβαια, αν τελικά οι... μαχαιριές πλήττουν τους πολιτικούς γεννήτορες των πατροκτόνων ή καταλήγουν στην καμπούρα μας!
