Είναι τουλάχιστον άθλια προσβολή στη μνήμη των θυμάτων των τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη», ανάμεσά τους ο νεαρός, τότε, φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν, ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Παναγιώτης Ρουσσέτης, που τον δολοφόνησαν μόνο και μόνο γιατί είχε την ατυχία να είναι οδηγός του Νίκου Μομφεράτου, τον ίδιο τον εκδότη της «Απογευματινής» Νίκο Μομφεράτο, τον Μιχάλη Βρανόπουλο και τόσους άλλους, να αρθρογραφεί (03/07/2024, «ΕφΣυν») μιλώντας για «προσχεδιασμένο έγκλημα» –στην υπόθεση της ΛΑΡΚΟ– ο καταδικασμένος σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για 11 δολοφονίες, ληστείες και εκρήξεις, Δημήτρης Κουφοντίνας.
Δολοφονίες που ξεκινούσαν από ένα αβυσσαλέο μίσος κατά πάντων, αδιαφορώντας αν τα θύματά του ήταν αθώοι περαστικοί, εργαζόμενοι ή εργοδότες. Ενα μίσος που προσπάθησε να το «ντύσει» αυτός και οι υπόλοιποι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη με ιδεολογικά φληναφήματα. «
Οταν δεν μπορεί κάποιος να καθορίσει θετικά τον εαυτό του, τον καθορίζει με το μίσος προς τον άλλον», έγραφε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Είναι γεγονός ότι η δημοκρατία δεν εκδικείται – και δεν πρέπει να εκδικείται…
Πρέπει όμως να τιμωρεί και όσοι τιμωρούνται να πληρώνουν αυτό που τους πρέπει και τους αναλογεί… Σύμφωνα με τους νόμους!
Ομως, οι υπόλοιποι δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, γιατί ο ολοκληρωτισμός της βίας –όποιο χρώμα και αν έχει και όποιο ιδεολογικό ένδυμα– καιροφυλακτεί.
Και δεν μπορεί να γινόμαστε «συνένοχοι» προσφέροντάς τους την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να ξεπλύνουν το αιματηρό παρελθόν τους και να γίνουν τιμητές και κήνσορες.
Για να μπορούν έτσι να «ιδεολογικοποιήσουν» το μίσος τους…
Γιατί μέσα από το μίσος τους μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν και να νιώσουν ότι δικαιώθηκαν στα μάτια μιας κοινωνίας που τους γνώρισε μόνο μέσα από τον θάνατο αθώων.
