Αρχικώς το μάτι μου έπεσε στον τίτλο άρθρου της «Εφ.Συν.»: «Το χρονικό ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος». Μετά είδα το όνομα του αρθρογράφου: Δημήτρης Κουφοντίνας.
Σε μια κρίση αισιοδοξίας σκέφτηκα πως επιτέλους αποφάσισε να μας πει για τα εγκλήματά του: τους έντεκα ανθρώπους που εκτέλεσε εν ψυχρώ. Φευ, ο αρχιεκτελεστής της «17 Νοέμβρη» ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει για τα «εγκλήματα» Μητσοτάκη.
Το ξαναγράφω: ο αρχιεκτελεστής, που πάτησε τη σκανδάλη κι έστειλε στη μαύρη γη έντεκα ανθρώπους, μεταξύ αυτών και τον Θάνο Αξαρλιάν, την «παράπλευρη απώλεια» που πότισε με το αίμα του το πεζοδρόμιο και τη μάνα του με το πιο πικρό φαρμάκι.
Η εφημερίδα από καιρού εις καιρόν νιώθει την ανάγκη να του δίνει βήμα ελεύθερης έκφρασης. Με ένα άλμα λογικής είναι ιερό δικαίωμα των δολοφόνων να μιλούν όποτε θέλουν και επί παντός επιστητού.
Και γιατί να μη μιλά ο δολοφόνος, ποιος θα τον εμποδίσει; Οι νεκροί δεν έχουν φωνή – κι αν είχαν κάποιο δικαίωμα στη ζωή, τους το πήρε ο Κουφοντίνας που, μέχρι να συναντήσει τον Δημιουργό του, θα έχει πάντα δικαιώματα και πρόθυμους υποστηρικτές μην τυχόν και χαθεί κανένα και μας κακοχαρακτηρίσουν τίποτα οργανώσεις μέτρησης της ελευθερίας του Τύπου.
Εν κατακλείδι, το άρθρο με τίτλο «Το χρονικό ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος» αναφέρεται στη ΛΑΡΚΟ και καταλήγει: «Τώρα όμως είναι επιτακτική η άμεση αλληλεγγύη και η με κάθε τρόπο υποστήριξη στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, που παλεύουν για τη ζωή τους και για την τιμή όλων μας».
Αυτό το «για την τιμή όλων μας», όπως και να το δεις, είναι βαρύ: η τιμή η δική μας και του Κουφοντίνα πώς χωρούν στην ίδια φράση;
