«Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια: όσο πιο φτηνοί είναι τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν», λέει μια εβραϊκή παροιμία – και ποιος δεν έχει ακούσει τέτοιους θορύβους κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Στην περίπτωση του ανά χείρας φθηνοί αρχιτέκτονες με βαριά πορτοφόλια προσέφεραν ακριβές αμοιβές και οικοδόμησαν μια πολιτική σκευωρία βασισμένη σε θεμέλια σαθρά, την πύργωσαν με ουρανομήκη ψέματα που άοκνα και επί μακρόν ξερνούσαν στεντορεία φωνή αρχιμάστορες, μάστορες και καλφάδες – φτάσαμε στο «μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων διά του Predator».
Δεν είχαν άλλη οδό, γιατί εκεί βρισκόταν ο θεμέλιος λίθος της πολιτικής σκευωρίας – της μεγαλύτερης από συστάσεως της Δημοκρατίας: έπρεπε παντί τρόπω να θυσιαστούν στα θεμέλια, όπως η γυναίκα του πρωτομάστορα, άνθρωποι αθώοι, αλλιώς δεν χτίζονται τα γεφύρια που ενώνουν τη διαπλοκή με τα άνομα και ισχυρά συμφέροντα.
Επρεπε να πνεύσει ούριος άνεμος στα πανιά όσων έβλεπαν την τριήρη τους κολλημένη στα αβαθή: οι Ιφιγένειες δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν και οι βωμοί της εποχής ήταν σε συνεχή διημέρευση. Ολα τα άλλα ήταν εύκολα· φώτα, κάμερες, πάμε: αργυρώνητοι κονδυλοφόροι με αχαλίνωτη φαντασία και γαργαντουανή όρεξη ανέλαβαν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα, να επιτεθούν κατά μέτωπον στην αλήθεια, να ανεβάσουν στο ικρίωμα έναν αθώο.
Εδώ ο αθώος ήταν ο Γρηγόρης Δημητριάδης, στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, φίλεργος, αποτελεσματικός, γνωρίζων άριστα την ανθρωπογεωγραφία της παράταξης και της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και έπρεπε πάση θυσία να ριφθεί στο πυρ το εξώτερον με προφανή στόχο και βδελυρό σκοπό καιόμενος ο ίδιος να πιάσει φωτιά και ο πρωθυπουργός – να γίνει η κυβέρνηση παρανάλωμα του πυρός. Ετσι μόνο θα είχαν υπηρετήσει τον αφέντη τους – ομοίως με βουλιμία Γαργαντούα για την επίτευξη των χθονίων στόχων του. Ο «κατηγορούμενος» είχε επιλέξει τη σιωπή και τη νόμιμη οδό προς υπεράσπισή του. Η αλήθεια μπορούσε να περιμένει ή και να δολοφονηθεί εν ανάγκη.
Η μόνη αλήθεια εδώ ήταν ότι δούλεψαν όλοι σκληρά – ίσως ήταν και η μοναδική φορά που επέδειξαν τέτοιον ζήλο. Ηταν, βλέπεις, η περίπτωση κατά την οποία όσο πιο ανίερος είναι ο σκοπός τόσο πιο «άγια» είναι τα μέσα. Επειδή όμως η αλήθεια έχει αντοχή και ο Μινώταυρος που την είχε καταβροχθίσει εξεμέτρησε το ζην, ο μίτος της Αριάδνης ξετυλίχθηκε μέρα με την ημέρα, το σκοτάδι διαλύθηκε και της Δικαιοσύνης ο νοητός ήλιος δεν λησμόνησε τη χώρα μας. Ισως πλησιάζει ο καιρός που θα πάψει ο φελλός να μιμείται την άγκυρα…
