Δεν χαίρομαι, δεν γελώ, ποτέ δεν μπόρεσα να γελάσω με γελοιότητες – κι αυτά που εκτυλίσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστεία, το αστείο έχει στον πυρήνα του ευφυΐα, είναι γελοία. Και προϊόντος του χρόνου θα γίνονται γελοιωδέστερα. Η χθεσινή πράξη που παίχτηκε στη Βουλή ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι ξέραμε και επί μακρόν γίναμε παρατηρητές του.
Παρατηρητές εμείς που υπήρξαμε τα πρώτα θύματα τη μακρινή εποχή που θέριευε το ποτάμι της «αγανάκτησης» και στο παλκοσένικο ανέβηκε ο νεαρός τότε Αλέξης Τσίπρας και ύψωσε φωνή κλεμμένη από πιο μακρινή εποχή για να μας πει ότι η πορεία του στην Αριστερά ήταν αρκετό εφόδιο για να κάνει έφοδο στην εξουσία με ό,τι πιο δεξιό υπήρχε πρόχειρο εκείνη τη στιγμή.
Πρώτα αφανιστήκαμε οικονομικά, μην τα γράφω πάλι γιατί μου προκαλούν σωματικά συμπτώματα, μετά βρεθήκαμε να κολυμπάμε πεταλούδα στον βόθρο –ναι, ο βόθρος από τότε υπήρχε– όπου μας έριξαν όλα εκείνα τα περιττώματα που βγήκαν στον αφρό και με ύφος γαλλικού αρώματος και προέκταση του χεριού τους ένα πληκτρολόγιο έβαλαν στόχο τον προσωπικό αφανισμό μας.
Τώρα κάποιοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι όχεντρες που φώλευαν στον κόρφο τους δεν διαθέτουν νου, παρά μόνο ένστικτο – και το ένστικτο δεν διαλέγει πού θα χυθεί το δηλητήριο, ξέρει μόνο ότι πρέπει να χυθεί. Και τα δήγματα είναι στη σφαγίτιδα φλέβα, όμως δεν υπάρχει αντίδοτο γιατί οι εκτροφείς δεν φαντάστηκαν ότι θα τους χρειαστεί και ο θάνατος των άλλων δεν ήταν πρόβλημα, ήταν ο στόχος…
Κλείνω με την ευχή και στα δικά μας οι λεύτεροι και μια παροιμία: το άδικο πάντα γυρνάει στον τόπο του…
