Η Μαρινέλλα είναι φτιαγμένη από αέρα και βροχή, από πέτρα και βελούδο, από φωτιά και σίδερο, από λιακάδα κι αντάρα, από χρόνο και μη χρόνο – είναι παρατατικός και ενεστώς, είναι οι ιστορίες και ο μύθος μας, η φωνή και ο λυγμός μας, η αγάπη και το βάσανο, το φως και τα σκοτάδια μας, το τραγούδι και το μεράκι μας.
Λύγισε, έπεσε στο σανίδι που τη σήκωσε επί τόσες δεκαετίες – πότε σκληρό και δύσβατο, πότε μαλακό και γενναιόδωρο, το περπάτησε, το πάτησε, το υπέταξε, την αγάπησε. Έπεσε σε κοινή θέα η θεά, εκεί που έμαθε να ζει και να ανασαίνει, εκεί που ρίζωσε και άνθισε, εκεί που στέριωσε και ψήλωσε.
Όσα θα έρθουν έχουν ειπωθεί, όσα την αδικούν μπορεί και να μην την αφορούν – εγώ κρατώ εκείνη τη φορά που τραγουδούσα από μέσα μου «πάλι θα κλάψω, πάλι θα γελάσω τι κι αν εσύ χαθείς» – εγώ είχα χαθεί.
