Τον περασμένο Ιούνιο ξοδεύτηκε και πάλι πολύ μελάνι για αναλύσεις επί αναλύσεων για την επέτειο του δημοψηφίσματος Τσίπρα και το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το 2015. Κάποιοι με… εκπρόθεσμες ευαισθησίες εντόπισαν λάθη, παλινωδίες και… παιδιαρίσματα.
Αλλοι, πάλι, κάθε χρόνο που περνάει προσθέτουν και μία πληγή του φαραώ, ενώ μερικοί –λίγοι ευτυχώς– άρχισαν γλέντια και πανηγύρια τιμώντας την παρακαταθήκη της πολιτικής κυβίστησης που κράτησε την κυβερνώσα Αριστερά γραπωμένη στην εξουσία και αυτούς στις καρέκλες τους. Είναι αυτοί, οι… νοσταλγοί του ροκ εντ ρολ. Και μπορεί το ροκ εντ ρολ να συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μουσικά ακούσματα πολλών εξ ημών –πολιτικών και μη πολιτικών προσώπων– αλλά σίγουρα δεν είναι τρόπος άσκησης πολιτικής και διπλωματίας.
Οπως το 2015
Οι ταραγμένες ημέρες του 2015 δεν είχαν happy end και πραγματικά χαμόγελα ευδαιμονίας αφού η χώρα «υποδέχτηκε» ένα τρίτο, αχρείαστο ενδεχομένως, και επαχθές μνημόνιο. Και δεν ήταν σκισμένο, ούτε ακυρωμένο με έναν νόμο και μία πράξη. Ηταν ατόφιο, έγκυρο και υπογεγραμμένο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν λόγοι για πανηγύρια, παρά μόνο για ανακούφιση… Ουφ! γλιτώσαμε τα χειρότερα. Το Grexit και την απόλυτη καταστροφή. «Κερδίσαμε» την ανάπτυξη που γύρισε σε ύφεση, το δημόσιο χρέος που αυξήθηκε, τη φορολογία που, αντί να μειωθεί, όπως προβλεπόταν, μεγάλωσε, τις τράπεζες που έκλεισαν και ανακεφαλαιοποιήθηκαν ξανά με μεγάλες απώλειες, τις συντάξεις που «πετσοκόφτηκαν» και πάλι και τις μεταναστευτικές ροές που διογκώθηκαν και… έπνιξαν τη χώρα. Η εξαπάτηση, η συλλογική αυταπάτη, η… θολή όραση στην ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων, η άγνοια των κανόνων της πολιτικής διαπραγμάτευσης ή ακόμη και του κατεστημένου οδήγησαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο αδιέξοδο του δημοψηφίσματος. Και μία ημέρα μετά, ο τότε πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, έριξε λευκή πετσέτα, καθώς αντιλήφθηκε ότι με τους τακτικισμούς του και τις ιδεοληψίες του πολιτικού χώρου του… έπαιζε στα ζάρια την Ελλάδα, τους Ελληνες, αλλά και την πολιτική επιβίωσή του.
Ο,τι κι αν έγινε τελικά σε εκείνη τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όποιος κι αν ήταν τελικά ο ρόλος της Μέρκελ, όσο κι αν η Αριστερά είναι ιδιαίτερα επιτήδεια στην επανασυγγραφή της ιστορίας, όσο κι αν ο Τσίπρας επιχειρεί –όπως ο ίδιος αναφέρει σε πρόσφατη ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης– η «αλήθεια για το 2015 να λειτουργήσει ως εμπόδιο για τη διαιώνιση της εξουσίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη», το rebranding μπορεί να είναι μία διαδικασία για τον ίδιο, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να επαναφέρει στη χώρα τη… θεωρία παιγνίων του 2015. Κάποιοι θέλουν τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις αμαρτίες του γρανάζι στον εκρηκτικό μηχανισμό που παλεύουν να παρασκευάσουν με στόχο τα θεμέλια της πολιτικής ομαλότητας. Ετσι αντιμετώπισαν όλο το προηγούμενο διάστημα και τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, αλλά δεν είχαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Οι πολίτες έδειξαν ότι γνωρίζουν από… αφοπλισμούς, ειδικά όταν τα γεγονότα της ιστορίας είναι πρόσφατα.
Τα… υπόλοιπα της κυβερνώσας Αριστεράς στην Κουμουνδούρου, στη Νέα Αριστερά, στην Πλεύση Ελευθερίας και στο ΜέΡΑ 25, αναμένοντας –για τους δικούς του λόγος ο καθένας– την ενδεχόμενη κίνηση Τσίπρα για τη δημιουργία νέου κόμματος, επενδύουν και πάλι στην πολιτική και κοινωνική αναταραχή. Από… κοντά αυτή τη φορά και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, καθώς βλέπει ότι αδυνατεί να εισπράξει αξιοσημείωτο μέρος της όποιας κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Ο… αριστερίζων χώρος, παίρνοντας πρόχειρα μαζί του αξίες και σύμβολα της ιστορικής Αριστεράς, αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε, επιδιώκοντας με κάθε τρόπο τη ρεβάνς για την ήττα του εμφύλιου πολέμου, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις που ανακήρυξε τη βία (κυρίως λεκτική) μαμή της ιστορίας, που θα έστρωνε τον δρόμο στην κυβερνώσα Αριστερά. Γαντζώθηκε… στο άρμα της αντιμνημονιακής διαμαρτυρίας, συμμάχησε με τις πιο ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις και συνεταιρίστηκε με έναν ακροδεξιό, τον Πάνο Καμμένο, ενώνοντας μια καρικατούρα εθνικοφροσύνης με μια καρικατούρα κομμουνιστικών αναφορών. Επαιξε… μπαρμπούτι την πορεία της χώρας και έκανε καθεστώς την ανασφάλεια, όταν ο Βαρουφάκης έκλεισε τις τράπεζες, όταν η Κωνσταντοπούλου από τη θητεία της ως προέδρου της Βουλής μέχρι σήμερα κάνει άνω κάτω το Κοινοβούλιο εκστομίζοντας ύβρεις και απειλές και όταν ο Αλέξης Τσίπρας με όλη την… παλιά κυβερνητική παρέα (βλέπε Φάμελλος, Χαρίτσης, Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλος, Παππάς, Πολάκης κ.ά.) επιχειρούν να παίξουν και πάλι μία παρτίδα… πολιτικής.
Σκανδαλολογία
Κι αν ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν αποδειχθεί αρκετός για το αφήγημα των σκανδάλων, όλο και κάτι θα βρουν. Οπως τότε με την υπόθεση-σκευωρία της Novaris. Μετά τους «Γερμανοτσολιάδες» και τους «δωσίλογους» ανέσυραν το εγχειρίδιο Ρασπούτιν. Αυταρχικές μεθοδεύσεις εναντίον αντιπάλων, επιχείρηση ελέγχου του Τύπου και της Δικαιοσύνης με στόχο τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τους οποίους κατηγόρησαν ως εμπλεκόμενους στην υπόθεση Novartis. Προσπάθησαν να τους φθείρουν και να πάνε σε εκλογές τουλάχιστον με τους αντιπάλους κατηγορούμενους. Αλλά απέτυχαν. Και το… σκάνδαλο μεγατόνων αποδείχτηκε σκευωρία και έσκασε στο σπίτι τους...
