Εμπειρος κοινοβουλευτικός, στέλεχος των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη, μας θύμισε πώς αντιμετώπισε το κράτος τον μεγάλο σεισμό στην Καλαμάτα στις 13 Σεπτεμβρίου 1986: ακριβώς σαν σήμερα η Καλαμάτα ήταν μια ισοπεδωμένη πόλη. Χρειάστηκε μια πενταετία προκειμένου να ξαναχτιστεί, να ξαναγεννηθεί και να βρει τους ρυθμούς της. Χρειάστηκε, όμως, και μια ρηξικέλευθη για την εποχή απόφαση: η δημιουργία θέσης υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου (Θ. Φιλιππόπουλος) για την ανασυγκρότηση της πόλης.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει μετά τον καταστροφικό σεισμό στη Σαντορίνη το ’56, «Σεισμός-σωσμός», δίνοντας το σύνθημα εκκίνησης ενός οργανωμένου σχεδίου ανοικοδόμησης του νησιού. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα δείχνουν την κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει ληφθούν οι αποφάσεις για την ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας και του Βόλου. Η επόμενη ημέρα απαιτεί σχέδιο και συγχρονισμένες ενέργειες από έναν ισχυρό φορέα που θα υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό. Οι ανάγκες δημιουργούνται, εκτός από χρήματα και επιχειρησιακή εμπειρία, απαιτούν πολιτική βούληση που θα παρακάμψει τα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Τηρουμένων των αναλογιών με τις φυσικές καταστροφές που προϋπήρξαν και της κλιματικής κρίσης που είναι παρούσα, οι συνθήκες παραπέμπουν σε πόλεμο με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Και οι πόλεμοι κατά τη διάρκειά τους και μετά χρειάζονται «στρατηγούς». Κυρίως για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που προκύπτουν ώστε να γίνουν όλα καλύτερα από πριν.
