Αύγουστος. Καύσωνας, πανηγύρια, άδειες παραλίες. Και ξαφνικά, από το πουθενά, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει το δικό του μπάνιο στην πολιτική επικαιρότητα μέσω Le Monde. Όχι σε ελληνικό μέσο, αυτά τα έχει ξεπεράσει. Στους Γάλλους μιλάει, γιατί εκεί η εικόνα του παραμένει εξωτική:ο «ριζοσπάστης» που το ’15 τόλμησε να τα βάλει με την Ευρώπη, πριν παραδοθεί με στυλ.
Με φωτογράφηση, με πόζες, με δραματικούς τόνους. Εξηγεί ξανά την «Οδύσσειά» του. Οι Έλληνες, λέει, πάλεψαν με την κρίση κι εκείνος τους οδήγησε στην Ιθάκη. Και κάπου εκεί, με περισσή περηφάνια, βαφτίζει την κωλοτούμπα σε «σωτήρια επιλογή». Δεν την αρνείται, την αγκαλιάζει. Γιατί, όπως λέει, χάρη σε αυτή «η Ελλάδα έγινε κανονική χώρα».
Όσο εκείνος παίζει με Ιθάκες και Οδύσσειες, οι πολίτες θυμούνται απλώς το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του ’15. Την περήφανη διαπραγμάτευση. Τα capital controls. Τα κλειστά ΑΤΜ. Το δημοψήφισμα παρωδία. Την παράσταση που έληξε με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Μαζί έρχεται και το βιβλίο. Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο πρώην πρωθυπουργός υπόσχεται να αποκαλύψει «την αλήθεια του». Σαν να μην τη ζήσαμε. Σαν να μην είδαμε όλοι το δημοψήφισμα που έγινε ναι-όχι-ναι σε τρεις μέρες. Σαν να μην θυμόμαστε τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls. Εκείνος όμως επιμένει: ήταν ένας τακτικός ελιγμός. Ένα θέατρο που μας έσωσε.
Και μετά, η νοσταλγία. «Μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους». Σχεδόν τρυφερή εξομολόγηση. Σαν πρώην που δηλώνει ότι «δεν ήθελε ποτέ την εξουσία», αλλά του λείπουν οι καβγάδες και τα τηλέφωνα τα μεσάνυχτα. Δεν διψούσε, λέει, για εξουσία. Ο άνθρωπος που συμφώνησε με ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες για την καρέκλα. Την πήρε την εξουσία, και τη γεύτηκε μέχρι τελευταίας σταγόνας. Όσο για την επαφή με τους ψηφοφόρους την θυμηθηκε αργά, ξέχασε πως καθ΄ όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του οι κλούβες των ΜΑΤ ήταν στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Ηρώδου του Αττικού.
Η ειρωνεία είναι διπλή. Από τη μια, κατηγορεί τον Μητσοτάκη για ανισότητες, ενώ ο ίδιος έστησε φορολογικό τσουνάμι που έπνιξε τη μεσαία τάξη. Από την άλλη, μιλά για «διαφθορά» και «πελατειακό κράτος», λες και δεν κυβέρνησε ποτέ με υπουργούς που έκαναν τις ίδιες παλιές χάρες στους ίδιους παλιούς φίλους. Λες και δεν είναι αυτός που έχει δύο πρώην υπουργούς του καταδικασμένους.
Η συνέντευξη δεν είναι απλώς πολιτική κριτική. Είναι teaser. Ένα τρέιλερ επιστροφής. Ο Τσίπρας δεν θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που έφερε τη χώρα στο χείλος του Grexit και μετά υπέγραψε τα πάντα. Θέλει να επιστρέψει σαν τον «σοφό» που πλήρωσε προσωπικό κόστος για να σώσει την πατρίδα.
Και κάπου ανάμεσα σε Οδύσσειες, Ιθάκες και κωλοτούμπες, ξεχνάει το απλό: το κοινό του δεν ζει στο Παρίσι. Το κοινό του ζει στην Ελλάδα. Δεν εντυπωσιάζεται πια με φωτογραφίσεις στη Le Monde. Θυμάται. Και γελάει.
