Αν για κάτι το όνομα του Αλέξη Τσίπρα θα γραφτεί με το πιο μαύρο μελάνι στην ιστορία της Ελλάδας είναι ο κυνισμός του. Ο άνθρωπος αυτός ανερυθρίαστα και απολύτως άγαρμπα, όπως όλοι όσοι στερούνται στοιχειώδους καλλιέργειας, δηλώνει σε Έλληνα δημοσιογράφο γαλλικής εφημερίδας ότι του λείπει η ενεργός πολιτική.
«Μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους» λέει στη «Le Monde» ο πρώην πρωθυπουργός και δεν αντιλαμβάνεται ότι μου καταφέρνει ένα καίριο πλήγμα στη νοημοσύνη.
Εννοεί δηλαδή ότι τόσον καιρό είναι απενεργοποιημένος; Συνελόντι ειπείν, πληρώνω με τους φόρους μου τον μισθό του ενώ είναι ανενεργός; Εγώ ξέρω ότι όταν κάτι είναι απενεργοποιημένο δεν καταναλώνει.
Αν ο πρώην πρωθυπουργός εν αγνοία μας κατέθεσε πινακίδες, γιατί πληρώνουμε τα τέλη κυκλοφορίας του;
Το ότι έπαψε να έχει επαφή με τους ψηφοφόρους του δεν χρειαζόταν να μας το πει, φάνηκε τις τόσες φορές που ηττήθηκε από τον Μητσοτάκη.
Είπε ακόμη ότι «προς το παρόν δεν σκέφτεται τίποτα» –αυτό νομίζω όμως ότι είναι γενικώς και όχι προσωρινό– γιατί «γράφει το βιβλίο» του. Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα παράδοξα να έχουμε συγγραφείς που δεν υπήρξαν αναγνώστες κανενός βιβλίου.
Και τέλος ο κύριος Τσίπρας, φρονών όπως πάντα ότι απευθύνεται σε κρετίνους, είπε στη γαλλική εφημερίδα «Όχι, ποτέ δεν διψούσα για εξουσία».
Είναι τόσο βέβαιος ότι ως κρετίνοι έχουμε λησμονήσει τη δίψα και την πείνα που ένιωθε όταν στρογγυλοκάθισε στον πουπουλένιο διθέσιο καναπέ του Μαξίμου με τον Πάνο Καμμένο, αφού πότισαν και το τελευταίο μιτοχόνδριο του κοινωνικού σώματος με το δηλητήριο του διχασμού και του μίσους που συσσώρευαν τα χρόνια που νόμιζαν πως έχουν ηθικό πλεονέκτημα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κοινοί πλεονέκτες για εξουσία.
