Τα ύστερα του κόσμου χθες στο τουίτ του Αλέξη Τσίπρα, στον προσωπικό του λογαριασμό, όταν έγραψε πως η κυβέρνησή του επέλεξε να επιβαρύνει τους πλουσιότερους με το βάρος της λιτότητας και μείωσε τις ανισότητες. Και γράφω πως είναι τα ύστερα του κόσμου, γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος που κατέστρεψε, καθ' ομολογίαν και του υπουργού του κυρίου Πολάκη -βασικά άλλο λεκτικό χρησιμοποιήθηκε, αλλά εγώ προφανώς και δεν μπορώ να το αναπαράγω-, τη μεσαία τάξη, να έρχεται μόλις έξι χρόνια μετά τα πεπραγμένα του, και να απευθύνεται στους πολίτες, θεωρώντας πως έχουν συνολική αμνησία.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να προετοιμάζει την επιστροφή του στο πολιτικό σκηνικό, κάτι που ήδη συζητείται έντονα στα μέσα ενημέρωσης και στην κοινωνία. Η είδηση προκαλεί αντιδράσεις και διχασμό, καθώς για πολλούς είναι τουλάχιστον οξύμωρο να επανέρχεται στο προσκήνιο ένας πολιτικός που συνδέθηκε και σφράγισε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της χώρας.
Η διακυβέρνηση Τσίπρα έμεινε στη μνήμη ως η περίοδος της αβεβαιότητας, των κλειστών τραπεζών, της επιβολής capital controls και της απώλειας δισεκατομμυρίων από την ελληνική οικονομία. Αντί για την «ελπίδα» που είχε υποσχεθεί, η κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με νέα μνημόνια, βαριά φορολογία και μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στην πολιτική. Το γεγονός ότι σήμερα επιχειρεί να επανεμφανιστεί ως σωτήρας και να διεκδικήσει ξανά ρόλο στη δημόσια ζωή δημιουργεί εύλογες απορίες.
Η εικόνα ενός πολιτικού που άφησε πίσω του μια χώρα εξαντλημένη και τώρα ζητάει «δεύτερη ευκαιρία» μοιάζει σαν να διεκδικεί χειροκρότημα από εκείνους που πλήρωσαν το τίμημα των επιλογών του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι η κίνηση αυτή δείχνει έλλειψη αυτογνωσίας αλλά και υποτίμηση της συλλογικής μνήμης.
Τα ύστερα του κόσμου, το έγραψα και το ξαναγράφω.
