Στην Πάτρα, μια πόλη που ακόμα μυρίζει καπνό, κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τη φωτιά. Δύο νεαροί, κατηγορούμενοι για εμπρησμό, βρίσκονται στη φυλακή με τη σύμφωνη γνώμη Ανακρίτριας και Εισαγγελέα. Κι όμως, αντί η κοινωνία να περιμένει με σεβασμό τη δικαιοσύνη, στήνονται πλατφόρμες συλλογής υπογραφών για την άμεση αποφυλάκισή τους.
Η εικόνα θυμίζει οργανωμένη καμπάνια. Ένα αφήγημα: «είναι αθώοι, είναι εθελοντές, είναι θύματα». Αγνοούνται τα στοιχεία. Αγνοείται η κρίση των δικαστικών αρχών. Η πραγματικότητα παραμερίζεται, για να προβληθεί το πολιτικό αφήγημα. Μια τακτική γνώριμη από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που στήνουν διαρκώς σκηνικό αμφισβήτησης απέναντι στο κράτος και στη δικαιοσύνη. Δεν είναι αθώο. Είναι στρατηγική.
Και την ίδια ώρα, στους τοίχους της πόλης εμφανίζονται συνθήματα που προκαλούν ανατριχίλα. «Καλύτερα να καίω την πόλη από το να φλέγομαι». Δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι «παιδιάστικο αστείο». Είναι ο λόγος του μίσους, ντυμένος με μπογιά. Είναι η κουλτούρα που θεωρεί την καταστροφή πολιτική πράξη. Και πάλι, οι ίδιοι χώροι βρίσκονται από πίσω. Αυτοί που βαφτίζουν την ανευθυνότητα «αντίσταση». Αυτοί που μετέτρεψαν την παραβατικότητα σε κανονικότητα.
Η σύμπτωση είναι εκκωφαντική: την ώρα που κάποιοι μαζεύουν υπογραφές για κατηγορούμενους εμπρηστές, κάποιοι άλλοι γράφουν συνθήματα που εξυμνούν τον εμπρησμό. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μιας ιδεολογίας που μισεί το κράτος, αποδομεί τη δικαιοσύνη και κλείνει το μάτι στη βία.
Η κοινωνία δεν μπορεί να δείχνει ανοχή. Η Πάτρα δεν έχει την πολυτέλεια να γίνει πεδίο μικροπολιτικών πειραμάτων και «αντισυστημικών» φαντασιώσεων. Όσοι κατηγορούνται θα κριθούν από τα δικαστήρια, όχι από πλατφόρμες και συνθήματα.
Γιατί η φωτιά δεν σβήνει με υπογραφές. Και οι στάχτες δεν γίνονται πολιτικό λάβαρο.
