Ο 25χρονος βγαίνει από τα δικαστήρια. Κατηγορείται ότι έβαλε φωτιά δίπλα σε γηροκομείο στην Πάτρα. Η φωτιά κινδύνευσε να ξεφύγει. Κι όμως, τον περιμένουν έξω. Συγγενείς και φίλοι. Τον χειροκροτούν.
«Μπράβο, λεβέντη μου», ακούγεται μια γυναίκα.
Σε ποιον; Σ’ έναν κατηγορούμενο για εμπρησμό. Σ’ έναν άνθρωπο που –αν ισχύουν όσα του καταλογίζονται– έπαιξε με τις ζωές δεκάδων ηλικιωμένων. Με σπίτια. Με περιουσίες. Με ανθρώπους.
Και όμως, χειροκρότημα. Υποδοχή ήρωα. Αντί για σιωπή και περισυλλογή, θράσος. Αντί για ντροπή, περηφάνια.
Η εικόνα σοκάρει. Όχι μόνο γιατί είναι εξοργιστική. Αλλά γιατί είναι αποκαλυπτική.
Δεν φτάνει να πιάνεις τον εμπρηστή. Πρέπει να καταλάβεις και την κοινωνία που τον χειροκροτεί.
Δεν είναι «μία άτυχη στιγμή». Είναι σύμπτωμα. Μιας κοινωνίας που έχει εξοικειωθεί με τη φωτιά. Που αδιαφορεί. Που ξεχνά. Που χειροκροτεί τον εγκληματία, αρκεί να είναι δικό της παιδί.
Η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί. Το ερώτημα είναι άλλο: Ποιοι είμαστε εμείς;
Είμαστε αυτοί που φωνάζουν «μπράβο»; Ή αυτοί που καταλαβαίνουν τι σημαίνει μια σπίθα δίπλα σε γηροκομείο;
Δυστυχώς, η απάντηση ακούστηκε καθαρά: «Μπράβο, λεβέντη μου».
