Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε με οργή. Μίλησε για «χυδαιότητα» και «τοξικότητα». Έβγαλε ανακοίνωση με παροιμίες, λες και η χώρα κυβερνιέται με αινίγματα. Όμως η πραγματικότητα δεν χωράει σε γνωμικά. Χωράει σε αριθμούς.
Και οι αριθμοί λένε πως την περίοδο 2015-2019, με τον νόμο Παρασκευόπουλου, αποφυλακίστηκαν πάνω από 17.000 κρατούμενοι. Όχι μόνο παραβάτες του πεζοδρομίου. Ληστές, έμποροι ναρκωτικών, βιαστές. Όλοι μαζί, κάτω από την ίδια ευεργετική ομπρέλα.
Ο Παύλος Μαρινάκης υπενθύμισε το αυτονόητο: «Στους μόνους που θα λείψει είναι στους 17.000 βαρυποινίτες και βιαστές που αποφυλακίστηκαν επί των ημερών του». Ούτε υπερβολή, ούτε προσβολή. Στεγνή απογραφή μιας πολιτικής επιλογής.
Ο νόμος Παρασκευόπουλου μείωνε δραστικά τα όρια έκτισης ποινών. Για ποινές φυλάκισης τριών ετών, αρκούσε το ένα δέκατο. Για κάθειρξη άνω των δέκα ετών, το ένα τρίτο. Είχες φάει 25 χρόνια; Έβγαινες στα οκτώ. Ένα ιδιότυπο πρόγραμμα «δεύτερης ευκαιρίας», μόνο που η πρώτη ευκαιρία ήταν η κοινωνία που έμενε απροστάτευτη.
Μόνο το 2017, 320 καταδικασμένοι για ληστείες, 1.137 για κλοπές και περίπου 700 για ναρκωτικά αποφυλακίστηκαν. Το αποτέλεσμα ήταν προφανές: οι φυλακές δεν αποσυμφορήθηκαν, αλλά οι δρόμοι γέμισαν ξανά με γνώριμους πρωταγωνιστές.
Γι’ αυτό και οι κρατούμενοι έδειξαν την «ευγνωμοσύνη» τους. Στις κάλπες των φυλακών ο ΣΥΡΙΖΑ έσπαγε ρεκόρ: σχεδόν 90% στον Κορυδαλλό, 78% στα Διαβατά, 75% στην Κασσάνδρα. Στην κοινωνία η φθορά, στα κελιά η πρωτοκαθεδρία. Μια πολιτική σχέση που γράφτηκε με νόμο και σφραγίστηκε με ψήφο.
Όσο κι αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την κριτική σε προσωπική επίθεση, η αλήθεια είναι πεισματάρα. Στις πτέρυγες των φυλακών έστησαν εκλογικό θρίαμβο. Εκεί είχαν την πρωτοκαθεδρία. Όχι στην κοινωνία που πλήρωνε τις συνέπειες.
Και αν η Κουμουνδούρου πιστεύει ότι η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να ξαναζεστάνει τις μνήμες του 2015, μάλλον έχει δίκιο. Μόνο που θα τις ξαναζεστάνει εκεί που ήταν πάντα δυνατότερος: στις ψήφους πίσω από τα κάγκελα.
