Το μάθημα-πάθημα της Ισπανίας θα πρέπει να τύχει ιδιαίτερου προβληματισμού από το σύνολο των ευρωπαϊκών φιλελεύθερων κεντροδεξιών κομμάτων λόγω της ιδιάζουσας μορφής που τείνει να έχει στο προσεχές μέλλον η Δημοκρατία. Πρόκειται για το ίδιο μάθημα που δεν έγινε πάθημα στην Ελλάδα με «υπαιτιότητα» του Κυριάκου Μητσοτάκη και ακόμα ορισμένοι (και εντός της ΝΔ και των πέριξ) ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Ο κίνδυνος, αν και έχει παρέλθει, εντούτοις είναι υπαρκτός στο μέλλον: να ψηφίζεις άλλο κόμμα και να προκύπτει άλλη κυβέρνηση: όπως με την ισπανική κυβέρνηση-ομελέτα των σοσιαλιστών με κόμματα-αποκόμματα.
Ο κίνδυνος δεν εντοπίζεται στην ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων, αλλά στη συνύπαρξη εντελώς διαφορετικών ιδεών για το μέλλον της χώρας, που αποτελεί το προοίμιο ενός πολιτικού βάλτου. Ο Πέδρο Σάντσεθ –μετά την εκλογή σοσιαλιστή προέδρου στη Βουλή– θα σχηματίσει κυβέρνηση που θα στηρίζει μια ετερογενής πλειοψηφία, αποτελούμενη από ριζοσπάστες και αποσχιστικές πολιτικές δυνάμεις, των οποίων η ψήφος συνδέεται απευθείας με παραχωρήσεις. Στην περίπτωση αυτή και μέχρι τις εκλογές, η σοσιαλιστική κυβέρνηση θα βρίσκεται υπό την απειλή συνεχών πολιτικών εκβιασμών.
Είναι προφανές ότι ο ήχος από τις καστανιέτες της «ισπανικής υποχώρησης» ακούγεται ήδη σε όλη την Ευρώπη και εν είδει μουσικής υπόκρουσης δίνει ρυθμό στις ακραίες πολιτικές δυνάμεις και στους λαϊκιστές που έχουν εδώ και καιρό ξεκίνησει έναν νέο γύρο πολιτικής αστάθειας με στόχο να θέσουν σε δοκιμασία τις αντοχές των δημοκρατικών συστημάτων.
