Οι ευρωεκλογές αποτελούν ευκαιρία – ευτυχώς ή δυστυχώς όχι την τελευταία, με βάση την οπτική προσέγγιση – προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα τόσο για την πραγματική δύναμη των κομμάτων όσο και για το βαθμό ωριμότητας του εκλογικού σώματος. Κατά κάποιον τρόπο θα είναι τεστ δοκιμασίας για τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, από το οποίο θα εξαρτηθεί η μακροημέρευση του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη.
Προφανώς οι παράμετροι που θα καθορίσουν την επόμενη ημέρα του ενός και του άλλου σε μεγάλο βαθμό είναι συνυφασμένες με τις ιδεολογικές εμμονές τους έναντι της ΝΔ, αλλά και με την άρνησή τους να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Κοινώς, απέναντι στον φιλελεύθερο ρεαλισμό της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι μόνο εμφανής η απουσία εναλλακτικής πρότασης, αλλά επιπλέον είναι έκδηλη η αμηχανία, όπως αυτή εκδηλώνεται με ευχολόγια και ευσεβείς πόθους αντίστοιχου περιεχομένου της πρώτης φοράς Αριστεράς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Εν προκειμένω, αυτό που δεν έχουν καταλάβει ο κ. Κασσελάκης και ο κ. Ανδρουλάκης, είναι αυτό που καταλαβαίνει η πλειοψηφία των ψηφοφόρων: πως οι προεκλογικές εξαγγελίες τους για την κοινωνία παραβλέπουν ότι απαραίτητο, πρώτα απ’ όλα, είναι να υπάρχει η κοινωνία.
