Η Iστορία παράγει συναρπαστικά παράδοξα, όπως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές να προσφέρονται στα πολιτικά κόμματα που απεργάζονται τη διάλυση της ΕΕ να αυξήσουν τα ποσοστά τους: Kαι το πλέον παράδοξο είναι να καλείται το εκλογικό σώμα να ψηφίσει για το μέλλον της Ευρώπης, απούσας από τον προεκλογικό διάλογο της Ευρώπης, αλλά παρούσας της εσωστρέφειας ως παράγωγο της αντιπολιτευτικής μιζέριας. Αναρωτιέται κανείς: Eχουμε ευρωεκλογές;
Προφανώς, αλλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρούν ότι... προέχει η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και δευτερευόντως τους απασχολούν οι... λεπτομέρειες για το ποια Ευρώπη θέλουν μετά την 9η Ιουνίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις δεν θέλουν τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή είναι η... πρότασή τους για την Ευρώπη της επόμενης ημέρας. Σε μια κανονική χώρα με κανονική αντιπολίτευση οι ψηφοφόροι θα ενδιαφερόντουσαν να ακούσουν πώς θα αντιμετωπίσει η νέα ευρωπαϊκή ηγεσία τα διασταυρούμενα εντός της Ευρώπης διαφορετικά γεωστρατηγικά συμφέροντα Ατλαντικού, Βαλτικής, Δούναβη και Μεσογείου. Κυρίως τι πρέπει να αλλάξει ώστε μετά τη Συμφωνία του Μάαστριχτ το 1992 να αλλάξει το βασισμένο στο γαλλικό κράτος συγκεντρωτικό μοντέλο του Ντελόρ.
Αλλά, είπαμε, με τέτοιες «λεπτομέρειες» θα ασχολούνταν εάν... είχαμε ευρωεκλογές.
