Χθες το βράδυ, πλατείες και δρόμοι σε όλη τη χώρα γέμισαν συνθήματα και πανό για την Παλαιστίνη. Σύνταγμα, Θεσσαλονίκη και δεκάδες ακόμη πόλεις έγιναν σκηνικό ενός οργισμένου, πλην όμως μονόπλευρου, ανθρωπισμού. Χιλιάδες φώναξαν για ελευθερία, δικαιοσύνη και τερματισμό της αιματοχυσίας στη Γάζα. Ωραία όλα αυτά, αν δεν υπήρχε η ενοχλητική σκιά της επιλεκτικής τους ευαισθησίας.
Διότι, όταν τα ρωσικά πυρά ισοπεδώνουν οικισμούς στην Ουκρανία, όταν παιδιά, ηλικιωμένοι και άμαχοι θάβονται κάτω από τα ερείπια, εκεί οι ίδιοι χώροι σιωπούν. Καμία μεγάλη πορεία για την απελευθέρωση της Μαριούπολης, καμία συγκέντρωση για τις σφαγές στην Μπούτσα. Ίσως γιατί ο θύτης εκεί δεν ταιριάζει στο αφήγημα της Αριστεράς, που εδώ και χρόνια φλερτάρει με τον αντιδυτικισμό και κλείνει το μάτι στον Πούτιν ως αντίβαρο στην «κακή Δύση».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το κίνημα BDS εμφανίζεται σαν ο απόλυτος φορέας «ηθικής αντίστασης». Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν μηχανισμό διεθνούς προπαγάνδας, που στόχο έχει να απονομιμοποιήσει πλήρως το Ισραήλ. Δημιουργήθηκε από οργανώσεις με ανοιχτούς δεσμούς με την Χαμάς και αναπαράγει την πιο τοξική της ρητορική. Στην Ελλάδα, στεγάζεται σε φοιτητικά σωματεία, συλλογικότητες και κόμματα της Αριστεράς, που με ευκολία βαφτίζουν «κατοχή» την άμυνα ενός κράτους απέναντι στην τρομοκρατία.
Κι όμως, οι ίδιοι που φωνάζουν για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, σπανίως βρίσκουν μισή κουβέντα για τα δικαιώματα των Ισραηλινών πολιτών να ζουν χωρίς τον φόβο των ρουκετών. Το μέτρο και η ισορροπία δεν πουλάνε στα πανό και στα συνθήματα. Το μόνο που μετράει είναι η κατασκευή ενός εύκολου εχθρού, που επιβεβαιώνει τις ιδεολογικές τους εμμονές.
Η επιλεκτική ανθρωπιά δεν είναι αθώα. Είναι εργαλείο πολιτικής χρήσης. Όταν η Αριστερά κατεβαίνει στους δρόμους για την Γάζα αλλά κλείνει τα μάτια στα εγκλήματα της Ρωσίας, δεν δείχνει απλώς συνέπεια σε μια γραμμή. Δείχνει προθυμία να θυσιάσει την αλήθεια στον βωμό της προπαγάνδας. Και αυτή η στάση δεν είναι απλώς υποκριτική, είναι επικίνδυνη.
Στην τελική, η δημοκρατία δεν απειλείται από την ύπαρξη του Ισραήλ, αλλά από εκείνους που μεθοδικά μεταφέρουν τη ρητορική της τζιχάντ και του Κρεμλίνου στις πλατείες και στα έδρανα. Και στις δέκα Αυγούστου ή στις δέκα Οκτωβρίου, το δίλημμα θα παραμένει ίδιο: με το φως ή με το σκοτάδι.
