Το «καρφί» του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή σχετικά με τη χρεοκοπία της χώρας προκάλεσε πολλές συζητήσεις, αλλά είχε και συγκεκριμένους αποδέκτες. Αυτοί δεν ήταν άλλοι από την πτέρυγα της αντιπολίτευσης και όχι μόνο την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη ή του Γιώργου Παπανδρέου –στον οποίο αναφέρθηκε ονομαστικά– αλλά και από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές της κρίσιμης χρονικής περιόδου που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και στα «σαγόνια» του ΔΝΤ βρέθηκαν με τη σειρά τους στην... αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ!
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Η ιστορία ξεκίνησε άλλωστε το φθινόπωρο του 2009, εν μέσω προεκλογικής περιόδου και συγκεκριμένα από το βήμα της ΔΕΘ. Οταν δηλαδή ο κ. Παπανδρέου εκστόμισε το περιβόητο πια «λεφτά υπάρχουν», παρότι ακόμη και σήμερα συνεργάτες του ή υποστηρικτές του τότε πρωθυπουργού προσπαθούν να μας πείσουν πως «δεν ήταν αυτό που νομίζετε», όπως λέει και το σχετικό ανέκδοτο. Αλλωστε, τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη του κ. Παπανδρέου ήταν αυτά που φρόντισαν να μη δείξουν το αντίθετο, αφού ουδέν κρυπτόν κι έτσι στην επίμαχη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου που κλήθηκε να επικυρώσει τον προϋπολογισμό του 2010 προτού πάει για ψήφιση στη Βουλή υπήρξαν πιέσεις για να αυξηθούν οι κοινωνικές παροχές.
Αρνητικά μηνύματα
Η τότε υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Λούκα Κατσέλη πίεσε, για παράδειγμα, να αυξηθούν τα επιδόματα και οι παροχές και ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου συμφώνησε εν τέλει, παρά το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν είχε λάβει αρνητικά μηνύματα από τους Ευρωπαίους συναδέλφους του στις Βρυξέλλες. Αλλά και άλλοι υπουργοί, όπως ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, είχε φροντίσει να διατρανώσει τη διαφωνία του με το «πάγωμα» των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων με αποδοχές άνω των 2.000 ευρώ ή των ενστόλων των Σωμάτων Ασφαλείας, ανοίγοντας τη σχετική συζήτηση που μόνο ευχάριστη δεν ήταν ακόμη και στους κόλπους της τότε κυβέρνησης.
Η συνέχεια είναι γνωστή... Τα «μαύρα σύννεφα» πάνω από την ελληνική οικονομία πύκνωσαν με γοργούς ρυθμούς και από τους πρώτους μήνες του 2010 άρχισαν οι δύσκολες συζητήσεις για την προσφυγή στο ΔΝΤ, την περικοπή των δώρων αρχικά των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων ή ακόμη και απολύσεις στο Δημόσιο. Ετσι, το πρώτο μνημόνιο ήρθε τον Μάιο του 2010 και ο κύκλος αυτός έκλεισε με το τρίτο μνημόνιο που φέρει τη σφραγίδα του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015, αμέσως μετά το διχαστικό δημοψήφισμα και το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του που λίγο έλειψε να οδηγήσει τη χώρα εκτός του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και της Ευρωζώνης.
Η τραγική ειρωνεία
Ομως το κοινό στοιχείο των δύο μνημονίων είναι ακριβώς η παρουσία κάποιων προσώπων, όπως της κυρίας Κατσέλη. Διότι στελέχη της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του κ. Παπανδρέου –όπως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, η Θεοδώρα Τζάκρη και άλλοι– είχαν ήδη μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και η ειρωνεία για κάποιους από αυτούς ήταν πως αποχώρησαν αρχικά για να μην ψηφίσουν το πρώτο ή το δεύτερο μνημόνιο, αλλά τελικά ψήφισαν και με τα... δύο χέρια το τρίτο του κ. Τσίπρα!
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο κ. Παπανδρέου, όχι μόνο το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 2009, δεν κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία, ενώ επιπλέον απείλησε τους (μετέπειτα) δανειστές με τρόπο που μοιάζει με τις... τζούφιες μπλόφες του Γιάνη Βαρουφάκη το 2015. Οπως αυτή με «το όπλο πάνω στο τραπέζι» για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο σχήμα που δάνεισε στην Ελλάδα ώστε να μη χρεοκοπήσει και γι’ αυτό η αλήθεια είναι ότι πράγματι οι Ευρωπαίοι και οι δανειστές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν εκείνη που δεν άφησαν τη χώρα μας να υποστεί την απόλυτη ταπείνωση και να βυθιστεί σε μια απίστευτη περιπέτεια – πολύ χειρότερη ασφαλώς από αυτήν που βίωσε κατά την ούτως ή άλλως δύσκολη περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, την οποία πλέον έχει αφήσει πολύ πίσω της έπειτα από την πορεία των τελευταίων ετών, την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της και την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
