Με άρθρο του στην «Αυγή» (Για τον Στέφανο Κασσελάκη – αδιαμεσολάβητα), ο Θανάσης Καρτερός προσπαθεί να κρούσει (ξανά) τον κώδωνα του κινδύνου. Οπως αναφέρει, ο Στέφανος Κασσελάκης «[…] επιμένει να εμφανίζεται ότι συνομιλεί "αδιαμεσολάβητα" με τους πολίτες. Καθώς όμως ανάμεσα σ’ αυτόν και στους πολίτες "μεσολαβούν" τα μέλη του κόμματος, είναι εύλογο το ερώτημα: αυτήν τη "μεσολάβηση" απορρίπτει; Και το απαντά ο ίδιος, προσθέτοντας στο "αδιαμεσολάβητο" το "απροειδοποίητο". Δεν ειδοποιεί την Τοπική Οργάνωση όταν επισκέπτεται μια περιοχή για να έχει πιο σωστή εικόνα. Δηλαδή, αν "μεσολαβούν" τα μέλη του κόμματος, η εικόνα αλλοιώνεται. Ή την αλλοιώνουν. Δεν το λες και σχέση εμπιστοσύνης […]».
Προσθέτει ότι τα νέα στελέχη πρώτης γραμμής παρουσιάστηκαν από τον πρόεδρο «με όρους διαφήμισης» και ως «απόδειξη της νέας αριστερής αριστείας», χωρίς να έχουν προηγηθεί συλλογικές διαδικασίες: «Η βάσανος της συλλογικότητας, της ανάδειξης στελεχών μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης και ελέγχου, δράσης και συνέπειας λείπει. Η γνώμη των μελών και των οργάνων λείπει. Ο πρόεδρος με το επιτελείο του αποφάσισαν και ανακοίνωσαν τη νέα γενιά στελεχών. Και μάλιστα πρώτης γραμμής!». Επικρίνει ακόμη και τις αναφορές Κασσελάκη στην «παλιά, νοικοκυρεμένη Ελλάδα»: «Πώς του ήρθε; Δεν ξέρει ή δεν έμαθε ότι η ‘‘παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα’’ υπάρχει μόνο στους μύθους της Δεξιάς; Που τους πλήρωσαν ακριβά η Αριστερά και η χώρα;» Κλείνοντας, αναφέρει ότι «η σιωπή δεν είναι χρυσός. Οσοι επέλεξαν τη διάσπαση περιφρόνησαν την ετυμηγορία των μελών, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πολλοί που επιμένουν ΣΥΡΙΖΑ έχουν να επιλέξουν μεταξύ σιωπής και κολακείας. Νόμιμος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και κατάλληλος. Το τελευταίο ο Στέφανος Κασσελάκης οφείλει να το αποδείξει».
