Το Ισραήλ, το μοναδικό προπύργιο φιλελεύθερης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η αποφασιστικότητα και η τεχνολογική υπεροχή μπορούν να ταπεινώσουν ακόμα και τα πιο σκοτεινά καθεστώτα.
Οι στοχευμένες επιχειρήσεις εντός του Ιράν, από την εξουδετέρωση κορυφαίων στρατηγών του καθεστώτος μέχρι τις κυριολεκτικά «χειρουργικές» επιθέσεις σε πυρηνικές εγκαταστάσεις, δεν είναι μόνο επιτεύγματα στρατιωτικού σχεδιασμού. Είναι και συμβολικά χτυπήματα στη θεοκρατική υπεροψία ενός καθεστώτος που καταπιέζει τους πολίτες του, φιμώνει τις γυναίκες και φιλοδοξεί να αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή.
Μέσα από την πρωτοφανή επιτυχία των επιχειρήσεων της Μοσάντ, το Ισραήλ έδειξε ότι η αλαζονεία των μουλάδων έχει όρια. Δεν είναι πια ανίκητοι στα μάτια των Ιρανών πολιτών αλλά ούτε και στους κόλπους της διεθνούς κοινότητας. Είδαμε κυβερνητικούς αξιωματούχους του Ιράν να «εξαφανίζονται», πυρηνικές εγκαταστάσεις να καταστρέφονται μυστηριωδώς και τις υπηρεσίες ασφαλείας της Τεχεράνης να ψάχνουν ποιος τους ξεφτίλισε μέσα στο ίδιο τους το έδαφος.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ένα φαινόμενο προκαλεί ειλικρινή απορία: η σχεδόν ερωτική προσκόλληση της διεθνούς (και της ελληνικής) αριστεράς στην υπεράσπιση του Ιράν. Ενός καθεστώτος που υποχρεώνει τις γυναίκες να ζουν με μπούργκα και φόβο, εκτελεί ομοφυλόφιλους ως «εχθρούς του Θεού», βασανίζει φοιτητές που διαδηλώνουν για ελευθερία και χρηματοδοτεί τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Κι όμως, για την αριστερά της προοδευτικής «ευαισθησίας», ο πραγματικός εχθρός είναι… το Ισραήλ. Το Ισραήλ, που έχει ελεύθερο Τύπο, ανοιχτές εκλογές, ισχυρή Δικαιοσύνη και ένα Κοινοβούλιο στο οποίο συμμετέχουν κομμουνιστές και Άραβες βουλευτές.
Πώς γίνεται λοιπόν το Ισραήλ να είναι ο «καταπιεστής» και το Ιράν ο «αντιστάτης»; Η απάντηση δεν είναι πολιτική· είναι ιδεοληπτική. Είναι το σύνδρομο της αριστερής αυτογελοιοποίησης, που εθίζεται στην υπεράσπιση κάθε καθεστώτος που μισεί τη Δύση, άσχετα αν αυτό το καθεστώς λιντσάρει γυναίκες για ένα λουλούδι στα μαλλιά τους.
Απέναντι στη μισαλλοδοξία των αγιατολάχ, το Ισραήλ απαντά με τεχνογνωσία, με αποφασιστικότητα και το πιο σημαντικό, με αξίες. Δεν είναι τέλειο· κανένα κράτος δεν είναι. Αλλά στις επιχειρήσεις κατά των ιρανικών πυρηνικών, δεν υπερασπίστηκε μόνο την εθνική του ασφάλεια. Υπερασπίστηκε και τον ελεύθερο κόσμο. Υπενθύμισε πως, όσο κι αν οι μουλάδες τυλίγονται στη σημαία του Θεού, η ελευθερία τελικά βρίσκει τρόπους να εισβάλει ακόμα και στο πιο αδιαπέραστο σκοτάδι.
Και αυτό το σκοτάδι, το Ισραήλ δεν το φοβήθηκε. Το ταπείνωσε
